Δεν αντιλεγω εναν ανθρωπο ποσο μαλλον τον δικο μας στα δυσκολα οφειλουμε να του σταθουμε. Αλλα ποια ειναι τα δυσκολα; Ειναι οντως δυσκολα; Το γεγονος οτι μεγαλωσε σε ιδρυμα του δινει το δικαιωμα να σου συμπεριφερεται αθλια; Εμενα δεν μου μοιαζει για αγαπη αλλα τουλαχιστον απο πλευρας του περιεχει πολυ μεγαλυτερη δοση εξουσιας πανω του παρα αγαπη. Θα ακουστει ισως εγωιστικο αυτο που θα επρεπε να κανεις αλλα πρεπει να τον αφησεις για εσενα. Βρισιδια δεν αξιζεις , το να σε αποκοπτει απο ολους δεν ειναι δικαιωμα του μα ουτε και να σε μειωνει και να σου ουρλιαζει. Θ χωρισεις, θα σε παρακαλεσει , θα κλαψει και θα υποσχεθει πως θα αλλαξει μα δεν θα αλλαξει αν ηταν θα το ειχε κανει τοσο καιρο και εν τελει δεν ξερω αν ο ανθρωπος αλλαζει. Ειναι φαυλος κυκλος μα φυγε για εσενα.
15.9.2017 | 02:44
Και τώρα τι κάνω;
Καλησπέρα σας.Η δική μου ιστορία αρχίζει κάπως έτσι.Είμαστε σε σχέση κοντά 2 χρόνια, αν και ήμασταν ξανά στο παρελθόν πολλές φορές και για αρκετό καιρό μαζί.Ειμαι 18 ετών και εκείνος το ίδιο.Είναι ο πρώτος μου παιδικός έρωτας και εγω ο δικός του.Για την ακρίβεια από παιδάκια στο δημοτικό.Όμως η συμπεριφορά του και ο τρόπος που μου φέρεται με έχουν κουράσει σε μεγάλο βαθμό.Έχει περάσει πολύ δύσκολα στη ζωή του, έχει μεγαλώσει χωρίς γονεις σε ίδρυμα και πολύ φοβάμαι πως όλα αυτά έχουν συμβάλει σημαντικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του.Ειναι άκρως οξύθυμος και το παραμικρό μπορεί να του ξυνίσει.Όμως τον αγαπάω πολύ.Πριν λίγους μήνες χωρίσαμε για σχεδόν 2 εβδομάδες.Εκεινον τον καιρό έδινα πανελλήνιες οπότε ευτυχώς αφοσιώθηκα εκεί και προσπαθούσα να τον ξεχάσω που και που.Εκεινος προσπαθούσε συνεχώς να επικοινωνήσει μαζί μου όμως εγώ αρνιόμουν.Αφου πέρασαν λοιπόν 2 εβδομάδες τον πήρα τηλέφωνο να δω πως είναι και το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι πως ήθελε να μου μιλήσει από κοντά.Και αυτό που ήθελε να μου πει ήταν πως το διάστημα αυτό έκανε κάτι με κάποια άλλη μόνο και μόνο για να ξεχάσει εμένα και πως της ξεκαθάρισε από την αρχή ότι θέλει ακόμη εμένα και πως δεν τη θέλει για τίποτα σοβαρό.Τι έκανα; Κλάμα φωνές ουρλιαχτά μιας και "εχασα" αυτό που αγαπούσα.Κρατησα τη μύτη μου ψηλά για ελάχιστες μέρες.Οσο με παρακαλούσε και έκλαιγε , οσο μου υποσχόταν οτι θα ηταν πολυ καλος μαζι μου και πως δεν θα με ξανα στεναχωρουσε ποτε τοσο ήθελα να τον πάρω μια αγκαλιά και να προσπαθήσω να ξεχάσω τι συνέβη.Αυτο έκανα άλλωστε.Προσπαθω ακόμη όσο μπορώ.Όμως ήταν καλός για λίγο.Μου φέρεται απαίσια.Καθε μέρα με κάνει και κλαίω.Με μειώνει με υβριστικά σχόλια οταν θυμώνει και ό,τι καλό και να προσπαθήσω να κάνω για εκείνον δεν το εκτιμαει.Παντα κάτι κακο βρίσκει να μου πει.Όταν πιστευει πως καπου εκανα λαθος παντα θελει με καποιον τροπο να υποστώ τις συνεπειες.Φοβάται μήπως τον αφησω και δε με αφήνει να βγαίνω σχεδόν καθόλου.Και με αγορια ούτε καν το συζητώ.ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ.Συνήθως μαλώνουμε για πολυ χαζούς λόγους αλλά αυτό που επακολουθεί είναι το άκρως αντίθετο.Εχουμε φτάσει σε πολύ άσχημα σημεία.Αυτο που ξέρω σίγουρα ειναι πως με αγαπάει πολύ.Και εγώ το ίδιο.Χωρις εκείνον δεν μπορώ.Όμως η αλήθεια είναι πως μια τέτοια σχέση δεν μπορεί να προχωρήσει.Και αυτό με λυπεί πολύ.Όποια απάντηση και αν μου δώσετε θα ειναι χρήσιμη.Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
1
