Έχω ασχοληθεί και ασχολούμαι με αρκετές ανάλογες περιπτώσεις παιδιών και κατανοώ απόλυτα τον προβληματισμό και την απόγνωσή σου. Τα παιδιά με τέτοια χαρακτηριστικά που περιγράφεις, θεωρώ πως ειναι απο τις πιο δύσκολες περιπτώσεις στη διαχείρισή τους και αποτελούν μεγάλη πρόκληση.Εγώ εργάζομαι με παιδιά μικρότερης βέβαια ηλικίας, οπότε οι τρόποι αντιμετώπισης ανάλογων περιπτώσεων, προφανώς διαφέρουν σε κάποιο βαθμό, σε σχεση με το πώς εσυ θα χειριστείς έναν μαθητή που βρίσκεται στην αρχή της εφηβείας.Θα ξεκινήσω λέγοντάς σου, πως πριν κολλήσουμε σε ενα παιδί την ταμπέλα "κακομαθημένο", θα ηταν καλο να διερευνήσουμε πρώτα αλλους παράγοντες που θα μπορούσαν να επηρεάζουν την αλλη συμπεριφορά του. Για παράδειγμα το συγκεκριμένο παιδι, θα μπορούσε να εχει διασπαση προσοχής η οποία, σε συνδυασμό με την έλλειψη ορίων απο τους γονείς, οδηγούν σε όλο αυτο που μας περιγράφεις. Εσυ φυσικά δεν εισαι ειδικη στο να ανιχνεύσεις κατι τέτοιο, αλλα έχεις χρέος να ενημερώσεις τους γονείς για τις συμπεριφορές που βλέπεις στο παιδί και σε προβληματίζουν.Το κατά ποσο οι γονείς θα αποδεχτούν τα οσα θα πεις και τα οσα βλέπουν στο παιδί τους, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να εργάζεσαι στον προσωπικό χώρο του παιδιού, στον οποίο βρίσκονται και οι γονείς του. Ο μαθητής συνήθως αισθάνεται υπερβολική οικειότητα στον χώρο, με αποτέλεσμα να παραφερεται και οι γονείς έχουν παράλογες απαιτησεις. ( βλ. το να θέλουν να μένει η πόρτα ανοιχτή, όπως ειπώθηκε παραπάνω). Στην περίπτωση είσαι εσύ και ο καθε εκπαιδευτικός, αυτος που θα βάλει τα όρια και στους δύο.Θα σου περιγράψω μια περίπτωση παιδιού που ειχα ασχοληθεί, το οποίο στην αρχη που ξεκίνησα να δουλευα, άπειρη καθώς ήμουν, θα το περιεγραφα κάπως όπως εσυ.Λοιπόν ο μικρός ηταν στην 1η Δημοτικού. Υπερκινητικός, ξάπλωνε κάτω κατα τη διάρκεια του μαθήματος, πετούσε μολύβια, μιλούσε άσχημα, εβριζε τους γονείς του και χτυπούσε την αδερφή του. Δεν ειχε καμία διαθεση για να ολοκληρωσει τις εργασίες του και αυτο επηρέαζε την επίδοσή του στο σχολείο. Η σχέση του με τους γονείς ήταν πολυ άσχημη. Είχε χάσει καθε σσεβασμό προς αυτούς, οι δε γονείς το ενα λεπτό τον επιβραβευαν για κατι, το αλλο τον χτυπούσαν. Προκειμένου να κάνει τα μαθήματά του τον δωροδοκουσαν, με αποτέλεσμα παντα να περνάει το δικο του. Η πρώτη μου λοιπόν σκεψη ήταν πως πρόκειται για ενα κακομαθημένο παιδί. Η αιτία δεν ηταν τόσο επιφανειακή ομως τελικά. Ο μαθητής ειχε ΔΕΠ.Υ και αυτη του η υπερκινητικότητα σε συνδυασμό με τα μη όρια απο τους γονείς και με καποιους άλλους παράγοντες, ειχε ως αποτέλεσμα ολο αυτο που σου περιεγραψα. Η διάσπαση προσοχής απο την άλλη, του δημιουργούσε συχνες ματαιώσεις και τον απομάκρυνε απο τη θέλησή του να ολοκληρώσει τις εργασίες του.Πώς το χειρίστηκα λοιπον. Αρχικά, συζήτησα με τους γονείς και τους εξήγησα πως δεν θελω να εμπλέκονται στη διαδικασία του μαθήματος, δηλαδή να μην εισέρχονται οσο μπορούν στο μάθημα και να μην δωροδοκουν το παιδί όσον αφορα αυτο το κομμάτι. Φροντισα το περιβάλλον που κάναμε μάθημα να είναι οσο πιο απλό γίνεται, ωστε να μην αποσπάται εύκολα η προσοχή του. Του έδινα σύντομες και απλές οδηγίες, κάναμε μικρά διαλείμματα οταν καταλάβαινα πως το είχε ανάγκη. Ο τροπος που κάναμε το μαθημα άλλαξε, προσπάθησα να το κανω με πιο παιγνιώδη τρόπο, ωστε να του κινεί το ενδιαφέρον και να μην το βλέπει σαν αγγαρεία.Όταν η συμπεριφορά του ηταν άσχημη, δεν προέβαινα αμέσως στο να τον κρίνω, αλλα προσπαθούσα αρχικά να συζητήσω μαζι του τον λόγο που φέρεται έτσι. Κόλλησα σε ενα σημείο μπροστά του κάποιους κανόνες συμπεριφοράς, αλλα και κάποιους κανόνες σχετικά με τα μαθήματα, ώστε να ανατρέχουμε οπότε χρειάζεται. Φρόντισα να συζητώ μαζι του και αλλα πραγματα περαν των μαθημάτων, ωστε να χτίσω μια πιο υγιή σχέση μαζι του. Οταν ήταν ιδιαίτερα υπερκινητικός, του πρότεινα να χοροπηδησει 5 φορές για παράδειγμα στο ενα του πόδι. Οταν ένιωθε μεγάλο θυμό, να μου σφίξει το χέρι ωστε να ηρεμήσει.Μάντεψε! Όλα αυτά επιασαν! Ξ συμπεριφορά του οταν ήταν μαζι μου βελτιωθηκε θεαματικα, καθως και τα αθησιακα του αποτελεσματα. Υπηρχαν βέβαια και οι δυσκολες στιγμές, παντα α, υπάρχουν, αλλα εψαχνα τροπους να τις ξεπερναμε. Διαφωνώ λοιπόν εν μέρει με τον προηγούμενο σχολιαστή για το είναι μονο θεμα γονιών. Οι εκπαιδευτικοί και όσοι ασχολούμαστε με παιδιά, περα απο το χρέος, έχουμε τεράστιες δυνατότητες στο να βοηθήσουμε ενα παιδί. Σιγουρα μέσω της συνεργασίας τα αποτελέσματα θα ηταν καλύτερα, αλλα και χωρις αυτη μπορούμε μα βάλουμε το λιθαράκι μας. Τώρα εσύ επειδή έχεις να κάνεις με μεγαλύτερο μαθητή, το μάθημα με παιγνιώδη τρόπο προφανώς δεν θα πιάσει τοπο. Μπορείς όμως να φέρεις συναισθηματικά τον μαθητή κοντά σου, να τον κάνεις να αγαπήσει το μάθημα, να συζητατε και για αλλα θεματα που τον προβληματίζουν. Παράλληλα βέβαια να οριοθετήσεις με τον τροπο σου τοσο τον ιδιο, οσο και τους γονείς του στον βαθμο που παρεμβαίνουν στη δουλειά σου.Ελπίζω έστω και λίγο να σε βοήθησα! Διάβασα χθες την ανάρτησή σου και το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλα σκεπτόμενη πως πρεπει να σου απαντήσω! Μου ξύπνησες μνημες και καταλαβα αακριβώς το ποσο αγχωμενη εισαι με ολο αυτό! Βάλε τα δυνατά σου, ενημερώσου, θεσε ρεαλιστικούς στόχους. Στο τέλος θα καταλάβεις πως ολη η αυτη η πίεση, αξιζε τον κοπο! :)
24.11.2017 | 12:45
κακομαθημενο παιδι
Κάνω ιδιαίτερα μαθήματα σε ένα αγόρι 13 ετών το οποίο προφανώς δεν έχει μάθει σε κανόνες και όρια. Δεν έχει τρόπους και θέλει πάντα να γίνεται το δικό του. Δεν διαβάζει , δε διστάζει να τα βάλει μαζί μου, να με προσβάλει μπροστά στους γονείς του. Έχω προσπαθήσει με κίνητρα, συνέπειες, συζήτηση αλλά είναι πολύ κακομαθημένο. Έχω φτάσει σε σημείο να τα παίρνω πλέον όλα χιουμοριστικά. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και οι γονείς του εθελοτυφλούν. Εν μέρει είναι λογικό, αφού κανείς δεν θα ήθελε να ακούσει άσχημα λόγια για το παιδί του. Τι άλλο να κάνω πια, κάθε προσπάθεια συνεργασίας πέφτει στο κενό. Θα ήθελα τη γνώμη από εκπαιδευτικούς και μανούλες. Κάθε γνώμη ευπρόσδεκτη
4
