30.1.2018 | 09:16
καλημερα
Καταφερα να μην ποναω πια που δε σε βλεπω, και που πιθανοτατα δε θα σε δω ξανα. Η ζωη ηταν ομορφη κοντα σου αυτους τους λιγους μηνες, μα ειναι ωραια και μακρια σου. Δεν ειναι οτι πια δε μου λειπεις, μα το πηρα αποφαση. Πρεπει να ζησω, οχι απλα να υπαρχω. Οι ανθρωποι μου με χρειαζονται κι εγω εκεινους. Το χαμογελο στολιζει ξανα το προσωπο μου, και η θλιψη χανεται σιγα σιγα απο τα ματια μου. Καποιες στιγμες λιγων λεπτων ξεχναω πως υπαρχεις. Θα τα καταφερω να συνελθω, το ξερω. Να εισαι ευτυχισμενος, δε ζηταω τιποτα αλλο γιατι σ αγαπω και ξερω πως αυτο ειναι το σωστο και το καλυτερο που μπορει να γινει.
0
