ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλοί γράφουν στις εξομολογήσεις και στα σχόλια πως τους φθονούν όταν είναι καλά και έχουν επιτυχία στη δουλειά τους ή στη προσωπική τους ζωή. Ότι δηλαδή δεν χαίρονται άλλοι άνθρωποι μαζί τους. Η συντριπτική πλειοψηφία ταυτίζεται με αυτή την άποψη. Και έρχομαι να ρωτήσω, αφού όλοι μας ταυτιζόμαστε, που είναι εκείνοι που ζηλεύουν τους συνανθρώπους και τους φίλους τους; Εξωγήινοι είναι; Κατεβαίνουν, σκορπάνε τις κακίες τους και ξαναφεύγουν; Σας μιλάω ειλικρινά, όσοι από το περιβάλλον μου τα λένε αυτά, πως δηλαδή κανείς δεν χαίρεται με την χαρά τους κοκ, είναι αυτοί που κακιάζουν αν μάθουν πως κάποιος βρήκε καλή δουλειά, καλό σύντροφο, ή πως πήρε προαγωγή. Κάποια κακία θα βρουν να πούν δεν υπάρχει περίπτωση. Και είναι φυσικό βέβαια αυτό, αφού δεν έχουμε πάρε δώσε με εξωγήινους δεν μένει κανείς άλλος, παρά πάλι εμείς οι ίδιοι. Παρατηρήστε το περιβάλλον σας και θα δείτε. Λένε και πως κανείς δεν τους βοηθάει όταν έχουν προβλήματα. Σε αυτούς τους ανθρώπους όσες φορές έχω αναφέρει πως κάποιος συνάνθρωπος χρειάζεται βοήθεια, όχι μόνο δεν προσφέρθηκαν, αλλά μερικοί προσπάθησαν να αποτρέψουν και εκείνους τους ελάχιστους που θέλησαν να βοηθήσουν. Και αυτοί οι ελάχιστοι ποτέ μα ποτέ δεν θα σου παραπονεθούν πως κανείς ποτέ δεν βοήθησε τους ίδιους. Τυχαίο; Θέλω να πω και για εδώ μέσα, έχω δει δυο άτομα να προτείνουν έμπρακτα βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν γράψει εξομολογήσεις και βρισκόταν σε κάποια ανάγκη. Δυο σχολιαστές, έναν άντρα και μια γυναίκα. Την γυναίκα μάλιστα αρκετές φορές όχι μόνο μια, και τουλάχιστον μια φορά άλλοι εδώ μέσα προσπάθησαν να την αποτρέψουν. Δεν μου κάνει εντύπωση το ότι αυτά τα δυο άτομα δεν είναι από αυτούς που κατηγορούν την κακούργα κοινωνία και τους ανθρώπους γύρω τους. Δυο άτομα είναι ελάχιστο ποσοστό αν σκεφτούμε πόσοι σχολιαστές έχουν περάσει από εδώ μέσα. Και πιστέψτε με, διαβάζω ανελλιπώς και τις εξομολογήσεις και τα σχόλια εδώ και πάρα πολύ καιρό. Λοιπόν ας προσπαθήσουμε να δούμε λίγο και το τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι, δεν μπορεί να είναι και το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο. Να αναρωτηθούμε πόσες φορές αφήσαμε κάποιον άνθρωπο αβοήθητο και πότε ήταν η τελευταία φορά που χαρήκαμε με την χαρά κάποιου.Καλημέρα και καλά μυαλά, χωρίς να βγάζω τον εαυτό μου απέξω.