Γεια σου!Ειναι πολυ σημαντικο που εχεις επιγνωση της συναισθηματης/ψυχολογικης σου καταστασης και μπράβο σου που επιθυμεις να διαχειριστεις ο,τι σε προβληματιζει.Αρχικα, θελω να σου πω οτι αν και μονο 17χρονων, ο τροπος που γραφεις δινει την εντυπωση ενος ωριμου, εξυπνου, συστηματικου ανθρωπου. Αυτα τα χαρακτηριστηκα θα σε βοηθησουν πολύ όχι μονο στην επικειμενη ενεργεια σου να επισκεφτεις εναν ψυχολογο αλλα και στην ζωη σου γενικοτερα!Συγκεντρωσε ολη την ψυχραιμια σου και το θαρρος σου και πες στη μαμα σου αυτη τη σου την σκεψη και οτι θεωρεις οτι ειναι κατι που μπορει να σε βοηθησει να ανακτησεις την ορεξη σου και να γινεις ηρεμος και αχρουμενος ανθρωπος παλι χωρις να χανεις καιρο ενω εχεις αυτη την δυνατοτητα.Η μαμα σου θα καταλαβει. Πιθανοτατα (επειδη λες οτι δεν συζητουσες μαζι της οτι σε απασχολει) να σε ρωτησει τι ειναι αυτο που δεν μπορεις να διαχειριστεις. δεν χρειαζεται να της πεις αν δεν θελεις. Αρκει να της πεις οτι υπαρχουν καποιες σκεψεις που ειτε δεν μπορεις να τις διαχειριστεις ειτε δεν τις αναγνωριζεις για να τις αναθεωρησεις και γι αυτο πιστευεις οτι ενας ψυχολογος θα μπορουσε να σε βοηθησει.Δεν μπορουμε να ξερουμε αν κατι μπορει να ειναι σοβαρο ή οχι στην ηλικια σου. Αλλα να ξερεις οτι δεν χρειαζεται παντα να συντρεχει καποιος σοβαρος λογος για να απευθυνθουμε σε εναν ψυχολογο. Αρκει η επιθυμια μας να γνωρισουμε και να εξελιξουμε τον εαυτο μας, να μαθουμε μηχανισμους που θα συγκροτουν την σκεψη μας και υγιείς αντιδρασεις και συμπεριφορες αν νομιζουμε οτι δυσκολευομαστε να το κανουμε μονοι μας.Καλη συνεχεια στην ζωη σου, ελπιζω ολα να διευθετηθουν με τον καλυτερο για σενα τροπο και να εισαι συντομα παλι ενας ανθρωπος γεματος ζωη!!Να ευχαριστηθεις το καλοκαιρι σου :)
15.6.2017 | 00:55
Καλησπέρα
Θα ήθελα την γνώμη σας: Για να μην τα πολυλογω είμαι κορίτσι 17 ετών και τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καθόλου καλά ψυχολογικά και δεν υπερβαλλω καθόλου. Οι λόγοι που με οδήγησαν σε μια τέτοια κατάσταση είναι σχετικά μέτριοι προς σοβαροί τους οποίους δεν θα αναφέρω γιατί θα χρειαστεί να γράψω πολλά. Έδωσα αρκετό χρόνο στον εαυτό μου για να ξεπεράσω την στεναχωρια που νιώθω αλλά τον τελευταίο καιρό αρχίζω και συνείδητοποιω ότι έχω απλά χειροτερεψει και ίσως είναι κάτι πιο σοβαρό από μια φάση εφηβείας. Οι δικοί μου δεν έχουν καταλάβει κάτι, αν και ίσως έχω δείξει κάποια σημάδια, στα οποία απ' ότι φαίνεται δεν έδωσαν σημάσια, μιας και έχουμε μερικά οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα που τους απασχολούν και αυτούς. Εν τέλει, σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό, μιας και δεν καλύτερευει η κατάσταση και έχει περάσει αρκετός καιρός. Επίσης αρχίζω πλέον και προετοιμασία για πανελλήνιες και δεν θέλω να χειροτερευσω και άλλο και να μην γράψω καλά στο τέλος, ενώ παρατήρησα και μεγάλη πτώση στην σχολική μου επίδοση αυτή την χρονιά. Και σας ρωτώ πως μπορώ να μιλήσω για αυτό στην μητέρα μου ? Πως θα της πω ότι είμαι τόσο χάλια ψυχολογικά και ότι θέλω να με πάει σε ψυχολόγο? Μου φαίνεται αδιανόητο κάτι τέτοιο... Δεν της έλεγα και ποτέ τα προβλήματα μου και είναι περίεργο...πως θα το πάρει ? Μπορώ να απευθυνθώ σε ειδικό χωρίς να το μάθει ? Είναι δυνατόν να είναι κάτι σοβαρό σε αυτή την ηλικία? Ευχαριστώ προκαταβολικά που το διαβάσατε και σορρυ αν σας κούρασα, παρακαλώ πείτε μου την γνώμη σας αν επιθυμείτε.. Καλό σας βράδυ..
1
