ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν αυτο που περιγράφεις-ομολογουμένως εξαιρετικά!Πρέπει να βρεις τί θα σε ικανοποιοϋσε να κανεις γενικά σε ολους τους τομεις της ζωης σου, τι θα σε εκανε ευτυχισμενη, γιατί ετσι θα μπορεις και να το υποστηριξεις σθεναρα.Εγω καταλαβα πως ημουν η ίδια αβεβαιη ως προς το τι θελω να ακολουθησω ως επαγγελμα, αν ο συντροφος μου ειναι οντως ο καταλληλος κλπ με αποτελεσμα να δινω μεγαλη σημασια στα σχολια των αλλων.Σε εμενα το ρολο αυτο τον ειχαν και καποιοι χειριστικοι φιλοι αλλα κυριως η μαμα μου.Με τα χρονια "ανδρωθηκα" και στη δουλειά μου και γενικά απεκτησα μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση σε ολα και ετσι μπορεσα να στηριξω τις επιλογες μου, ξεκοβοντας τα σουξου μουξου με μια απλη συζητηση στη μαμα μου. Αν και οι δικοι σου εχουν ελαχιστη κατανοηση και τους πεις με ολη σου την ειλικρινεια πώς σε κανει η καθε συνθηκη να νιωθεις σιγουρα θα το αποδεχτουν..Και οσο το αποδεχονται τοσο θα ανδρωνεσαι κι εσυ περισσοτερο!!Αγάπησε τον εαυτό σου!!Απάντα οταν σε προσβαλλουν...!!!Ξερεις, δε μαλωνεις με καποιον οταν απλα εχεις αντιθετη αποψη ή λεει κατι που σε θιγει και απαντας..Μαθε να απαντας όπως νιωθεις, ωστε να ξερουν και οι αλλοι πως να σου φερονται.Βαζεις τα ορια σου, ετσι, σε καθε σχεση και η αισθηση που θα εχεις μετα κουβαλαει απιστευτη ελευθερια.Θα σκεφτεις σιγουρα "μα ειναι τοσο απλο..γιατί δεν το εκανα απο την αρχή;;;" ?

Έχω ακριβώς το ίδιο θέμα με εσενα. Η λύση βρίσκεται μέσα μας. Πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου... Εμείς δε τον αγαπάμε... Δυστυχώς...

Γιατί σε νοιάζει τόσο: γιατί σε νοιάζει γενικά.Τι σε φοβίζει τόσο: το είπες και μόνη σου, τα κακά.