ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι ένα παιδί που δεν ζητούσε πολλά. Από μικρή με θυμάμαι να μη θέλω να στεναχωρώ κανένα αλλά με όλα αυτά ξεκίνησα να στεναχωρώ εμένα. Πλέων δεν είμαι μικρή, είμαι 25 χρονών. Εξακολουθώ όμως να είμαι εκείνο το παιδακι, φοβισμένο και καταθλιπτικό. Παρέες είχα πάντα, δεν εμένα ποτέ μόνη, άσχετα που τώρα νιώθω τελείως μόνη και ξένη σε όλους. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα έτσι, τα έχω κάνει όλα μαντάρα. Το καλό είναι που ξεκίνησα για πρώτη φορά να ασχολούμαι με τα χόμπι που πάντα ήθελα να κάνω, να ασχολούμαι με εμένα κυρίως και τις παρέες και τις σχέσης της άφησα πλέων στο πατάρι με τα άχρηστα αντικείμενα. Γιατί; Γιατί αυτός είναι ο λόγος που αυτή τη στιγμή είμαι στη χειρότερη φάση της ζωής μου. Δέθηκα με έναν άνθρωπο τόσο πολύ, νόμιζα ότι είχα βρει το άλλο μου μισο όπως πολύ πιστεύουμε. Έτσι μου έλεγε και εκείνος, ότι είμαι το άλλο του μισό. Είχα όνειρα μαζί του, είχα φτιάξει ένα κόσμο στο μυαλό μου που μόνο εγώ ήξερα πόσο ωραίος ήταν, ξαφνικά εκείνος άλλαξε συμπεριφορά, ξεκίνησε να βλέπει τη ζωή του μόνος του, ότι δεν υπάρχουν άλλα μισά κ.ο.κ. Ξαφνικά εγώ βρέθηκα στο χείλος του γκρεμού, καταστράφηκε ότι είχα χτίσει, όλα τα όνειρα μου έγινα στάχτη, κενό μυαλό και αδιάφορα τα πάντα. Ξέρω ίσως θα μου πείτε ότι όλα μέσα στη ζωή είναι, ότι θα βρω το χρόνο μου να ξανά γεμίσω το μυαλό μου με καινούργια όνειρα και καινούργιους ανρθωπους. Έλα όμως που δεν θέλω, φοβάμαι,ότι θα ξανά έρθει κάποιος να μου ξανά πάρει πίσω τα όνειρα, το μυαλό και τα συναισθήματα μου. Μόνο εγώ είμαι τώρα , κάνεις άλλος, μόνο εγώ θέλω να είμαι,κάνεις να μη ξανά έρθει να μου κλέψει αυτά που αγαπάω κάνεις. Είμαι τόσο πολύ πληγωμένη, σαν να κουβαλάω πέτρες κάθε μέρα νιώθω. Κι όλο αυτό το προκάλεσε εκείνος. Γι'αυτό δεν θέλω τίποτα από κανέναν.