ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιας και δεν πιστεύω σε κάποια θρησκεία είπα να κάνω εδώ την εξομολόγησή μου. Είμαι 28 χρονών κλειστός τύπος με μια σχέση τεσσάρων + χρόνων και είναι αυτό που έψαχνα όλα αυτά τα χρόνια. Το θέμα μου δεν είναι η σχέση μου αλλά εγώ... δλδ δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου... ας τα πάρω από την αρχή. Έχω τελειώσει δημοσιογραφία, αλλά ουσιαστικά ποτέ δεν ασχολήθηκα παρά μόνο όταν έκανα πρακτική σε κάποια εφημερίδα στην Αθήνα. Ξέχασα να αναφέρω πως μένω επαρχία σε κωμόπολη και όταν λες "σπούδασα δημοσιογράφος" κοιτάνε λες και βλέπουν κάποιο UFO. Αν και έκανα κάποιες κινήσεις να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία σε τοπικό επίπεδο δεν τα κατάφερα. Πρώτον, το κλασσικό "ναι, να έρθεις να δουλέψεις αλλά από λεφτά μην ζητάς" ή το καλύτερο που άκουσα "βρες κάποιον χορηγό να σε πληρώνει". Έχω ένα blog που γράφω που και που αλλά δεν έχω κίνητρο. Μου λείπουν οι ρυθμοί της Αθήνας! Μετά είπα να προσπαθήσω να επικεντρωθώ στην δεύτερη αγάπη μου την... μαγειρική. Η διπλανή πόλη έχει τρεις σχολές, σκεφτείτε και τις τρεις σαν τρία σκαλοπάτια από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο το πλατύσκαλο. Έτσι ήταν και αυτές η πρώτη που πήγα βάζαμε από την τσέπη μας να πάρουμε τα υλικά, και επειδή είμαι άνθρωπος ψυχολογίας ξενέρωσα που δεν είχαμε ούτε τα βασικά και εγκατέλειψα. Την επόμενη χρονιά είπα να μπω στην δεύτερη σχολή από το 2ο εξάμηνο. Χάρηκα όταν με πήραν τηλέφωνο αλλά όταν μας έβαλαν έξι άτομα μαζί με άλλα 20 σε μια κουζίνα και αυτά τα άτομα ήταν από την αρχή της χρονιά, νιώθαμε κάτι παραπάνω από παρείσακτοι, σημασία δεν μας έδιναν και φυσικά πριν προχωρήσει το κακό την έκανα. Την τρίτη σχολή δεν την συζητάω καν γιατί από χρήμα πρέπει να υπερβώ κατά πάρα πολύ το budget. Μέσα σε όλα αυτά είχα κάνει και μια προσπάθεια με τον πρωτογενή τομέα, αλλά για να πάρεις βοήθεια από αυτό το κράτος για να προσφέρεις πρέπει να είσαι λαμόγιο ή να ξέρεις να λες ψέματα και επειδή δεν μπορώ να κάνω και τα δύο πουλήσαμε πριν είναι αργά (ζωικό κεφάλαιο). Τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύω ως εργάτης αποθήκης με μισθό γύρω στα 300€ για 5 ώρες. Είναι κάτι που σιχαίνομαι, έχω χάσει όλη την ψυχολογία μου. Αυτή η δουλειά και το κλίμα της εταιρείας μου ρουφάνε ότι θετικό έχω μέσα μου. Θέλω να παραιτηθώ να πάρω την κοπέλα μου και να φύγω έξω. Κάθε ημέρα που πηγαίνω αρρωσταίνω. Δεν αντέχω. Έχω συμβιβαστεί ότι κάθε μήνα θα πάρω αυτά τα € και έχω ξεχάσει να κάνω αυτό που γουστάρω. Περνάω όλη μου την ώρα στο google βλέποντας βιντεάκια του τύπου "πως να παραιτηθώ από την δουλειά μου" ή "δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου". Είμαι ψυχολογικά σκατά και όπως είπα παραπάνω επειδή είμαι κλειστός τύπος δεν το δείχνω. Η οικογένεια μου είναι παλιών αρχών και δεν υπάρχει κατανόηση. Δεν με καταλαβαίνουν τι θέλω να κάνω. Είμαι σε απόγνωση. Από τα 18 μου είχα ένα όνειρο, αυτό του να ζήσω στο εξωτερικό, συγκεκριμένα Αγγλία. Μέχρι και τώρα αυτό λέω με την κοπέλα μου, να κάνουμε το επόμενο βήμα... Έχω απωθημένο να φύγω για Αγγλία, ξέρω εκεί με περιμένει κάτι (δεν ξέρω τι). Είμαι σίγουρος εκεί θα πετύχω σε ότι και αν κάνω. Τον τελευταίο καιρό βρήκα ελευθερία στην φωτογραφία, βγαίνω στους δρόμους και φωτογραφίζω. Ίσως αυτό είναι που έψαχνα και να θέλω να το συνδυάσω στην Αγγλία. Sorry αν κούρασα... αλλά έπρεπε κάπου να τα πω!!!