ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ένα χρόνο που δουλεύω από το σπίτι και κρατάω δυο παιδιά κάτω των 5, πάει να μου στρίψει. Να σημειώσω ότι είμαι νέα στη δουλειά, τώρα μαθαίνω και δεν έχω άνθρωπο να μου δείξει, και από μόνη της θέλει εμμονή με τη λεπτομέρεια και να δουλεύεις άπειρες ώρες. Τα παιδάκια μου είναι μικρά, όσο και ήσυχα να είναι θέλουν φροντίδα, οπότε με διακόπτουν ανά 10' στν καλύτερη περίπτωση. Τι να πω στο παιδάκι που ζητάει αγκαλιά, που με διακόπτει για να μου δείξει τι έφτιαξε, που ζητάει νερό/φαγητό, τι να πω στο παιδάκι που κλαίει; Έχω εξαντληθεί ψυχικά, φοβάμαι συνέχεια μην κάνω λάθος (κάνω), ενώ βραβεύτηκα για τη δουλειά μου η προϊσταμένη μου με κοιτάει με μισό μάτι, τη μια μου λέει ότι είμαι ιδανική για τη δουλειά και στο πρώτο λάθος μου τη λέει λες και δεν κάνω τίποτα σωστό. Και όλο νιώθω ότι θα βρουν τις εκκρεμότητες που έχω και θα με απολύσουν. Και το κερασάκι είναι ότι λέει ότι καταλαβαίνει ότι έχω και δυο παιδιά σπίτι, παράλληλα, η δουλειά να βγαίνει, δεν τη νοιάζει αν δεν δουλέχω και μια ώρα το πρωί, ας δουλέψω το βράδυ. Δεν είναι λύση που έρχεται ο άντρας μου το απόγευμα να κάτσω να δουλέψω τότε, πόσες ώρες να είμαι στο πόδι, πώς να συγκεντρωθώ; Ξυπνάνε και τα παιδιά από τις 6, κοιμούνται 10, δεν βγαίνει. Δεν θέλω και δεν μπορώ να παραιτηθώ, γιατί δεν είμαι άνθρωπος που τα παρατάει, το χρειαζόμαστε το μισθό μου και πού να βρεις άλλη δουλειά με τις ίδιες απολαβές; Και φυσικά δεν μου φτάνει το άγχος μου με όλα αυτά, με δέρνω και αλύπητα που άλλοι δεν έχουν δουλειά, που άλλοι είναι άρρωστοι, είναι μόνοι κτλ και νιώθω αχάρηστη. Όλο αυτό με παραλύει, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά, όλο φοβάμαι, νιώθω ανεπαρκής, κατώτερη των περιστάσεων. Πόσο θέλω να έρθει κάποιος να μου πει, όλα καλά θα πάνε, να μου πάρει το φόβο.