ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα! Είμαι 23 χρόνων. Δε μένω πια με τους γονείς μου καθώς μετακόμισα 2 χρόνια πριν με το αγόρι μου. Ενώ στην αρχή ήταν όλα καλά μεταξύ μας και ο ίδιος ήταν τρελός και παλαβος μετά από 3 χρόνια σχέσης βλέπω μια αλλαγή στη συμπεριφορά του. Λογικό μεν να μου πεις .λόγω δουλειάς δεν τον βλέπω πολύ και συνήθως είναι αγχωμενος. Ως εκ τούτου ποτέ δεν έχει χρόνο για μένα. Όταν γυρίζω στην πόλη μου προσπαθώ να μη βγαίνω έξω συχνά γιατί στο παρελθόν μου το έβγαζε από τη μύτη με τη ζήλια του. Και έχω χαθεί από τις παρέες μου. Εδώ που μένουμε δεν έχω κανένα φίλο πάρα μόνο εκείνον. Και σας είχα ξαναγράψει για τη φίλη του την κολλητη που την έχει σαν αδερφή και μας έχει γίνει βδελλα. Εγώ τον τελευταίο καιρό έχω χάσει το χαμόγελό μου. Δεν έχω όρεξη ούτε να ντυθώ να βγω από το σπίτι. Παθαίνω κρισεις πανικού και 23 χρόνων που θα έπρεπε να είμαι ζωντανή εχω γίνει σαν πενηνταρα που βλέπει τηλεόραση και χτυπάει κονιακακια. Δεν αντέχω άλλο. Και φοβάμαι να του μιλήσω γιατί πάντα τα παίρνει στραβά. Πολύ φοβάμαι ή ότι είμαι καταθλιπτικη και αδύναμη ή ότι έχω τοξικο σύντροφο και όλα μας τα όνειρα θα πάνε στραφι.Σας τα γράφω και πάλι κλαίω. Δεν τα λέω σε δικούς μου αλλά σε εσάς τους άγνωστους ελπίζοντας σε μια αντικειμενικη άποψη Καλό Πάσχα σε όλους!