ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά κοιτάξτε έχω διάφορα οικογενειακά προβλήματα , χωρισμένοι γονείς ,ζω με παππούδες αλλά πλέον ειμαι φοιτήτρια. Όταν χώρισαν οι γονείς μου και ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι κλείνουν στο δωμάτιο και έκλαιγα..αυτό γινόταν για 2-3 χρόνια . Μετά άρχισα να ξεσπάω σε κλάματα μια φορά τον μήνα κ.ο.κ. Αυτό συμβαίνει ακόμα και τώρα όμως.. αρχίζω να θυμάμαι και κλαίω στεναχωριέμαι πολύ ,νιώθω ότι εγώ φταίω και πως τους είμαι βάρος . Μετά στο καπάκι σκέφτομαι ότι είμαι μόνη και πως τώρα έχω παππούδες σαν στήριγμα αλλά στο μέλλον θα μείνω τελείως μόνη και γενικά βλέπω αβέβαιο το μέλλον μου... Στο γυμνάσιο είχα σκεφτεί να αυτοκτονήσω αλλά δεν το έκανα έμενα μόνο στη σκέψη. Αυτό ξανά ξεκίνησε πέρσι ώσπου μια μέρα χαρακωθηκα. Το έκανα και μου άρεσε ο πόνος..όμως το σταμάτησα γτ το είδαν οι δικοί μου.. τώρα σκέφτομαι να πάω σε ειδικό σε ψυχίατρο συγκεκριμένα..εσείς πιστεύετε ότι έχω κατι σαν κατάθλιψη; Η απλά είμαι θλιμμένη; Δεν μου μοιάζουν τα συμπτώματα για κατάθλιψη και δεν ξέρω από αυτά.. εσείς τι λέτε; *Επίσης έχω προβλημα με τη μοναξιά ,δυσκολεύομαι να αφήσω τους ανθρώπους ,δενομαι πολύ και φοβάμαι πως και αυτό είναι κάτι.. φίλους πολλούς δεν έχω, είμαι αντικοινωνική..