ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
3.4.2019 | 01:57

Κατάθλιψη;

Ρε παιδιά κοιτάξτε έχω διάφορα οικογενειακά προβλήματα , χωρισμένοι γονείς ,ζω με παππούδες αλλά πλέον ειμαι φοιτήτρια. Όταν χώρισαν οι γονείς μου και ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι κλείνουν στο δωμάτιο και έκλαιγα..αυτό γινόταν για 2-3 χρόνια . Μετά άρχισα να ξεσπάω σε κλάματα μια φορά τον μήνα κ.ο.κ. Αυτό συμβαίνει ακόμα και τώρα όμως.. αρχίζω να θυμάμαι και κλαίω στεναχωριέμαι πολύ ,νιώθω ότι εγώ φταίω και πως τους είμαι βάρος . Μετά στο καπάκι σκέφτομαι ότι είμαι μόνη και πως τώρα έχω παππούδες σαν στήριγμα αλλά στο μέλλον θα μείνω τελείως μόνη και γενικά βλέπω αβέβαιο το μέλλον μου... Στο γυμνάσιο είχα σκεφτεί να αυτοκτονήσω αλλά δεν το έκανα έμενα μόνο στη σκέψη. Αυτό ξανά ξεκίνησε πέρσι ώσπου μια μέρα χαρακωθηκα. Το έκανα και μου άρεσε ο πόνος..όμως το σταμάτησα γτ το είδαν οι δικοί μου.. τώρα σκέφτομαι να πάω σε ειδικό σε ψυχίατρο συγκεκριμένα..εσείς πιστεύετε ότι έχω κατι σαν κατάθλιψη; Η απλά είμαι θλιμμένη; Δεν μου μοιάζουν τα συμπτώματα για κατάθλιψη και δεν ξέρω από αυτά.. εσείς τι λέτε; *Επίσης έχω προβλημα με τη μοναξιά ,δυσκολεύομαι να αφήσω τους ανθρώπους ,δενομαι πολύ και φοβάμαι πως και αυτό είναι κάτι.. φίλους πολλούς δεν έχω, είμαι αντικοινωνική..
4
 
 
 
 
σχόλια
Το ότι χαρακωθηκες και σε ανακούφισε, χτυπάει πολλά καμπανάκια. Και η σκέψη για αυτοκτονία το ίδιο. Μπράβο σου που θες να κάνεις αυτό το βήμα για τον εαυτό σου. Χρειάζεται να απευθυνθείς σε ψυχίατρο να γίνει η διάγνωση και μετά να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία. Να μάθεις να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου. Σου αξίζει!
Έχω μια πολύ καλή μου φίλη που περνάει κάτι παρόμοιο.Εχει πάει σε παιδοψυχολόγο γιατί δεν είναι ακόμα ενήλικη και θεωρώ ότι την έχει βοηθήσει.Δυστυχως μένουμε μακρια η μια από την άλλη και δεν την έχω στηρίξει όπως θα έπρεπε.Σου συστήνω να πας σε κάποιον ειδικό,δεν ξέρω αν θα βοηθήσει αλλά σίγουρα είναι καλό να μιλας σε κάποιον 3ο που θα βλέπει τα πράγματα αντικειμενικά και θα σου πει τι πρέπει να κανείς η θα σε κατευθύνει.Καλη τύχη
Έχω μια πολύ καλή μου φίλη που περνάει κάτι παρόμοιο.Εχει πάει σε παιδοψυχολόγο γιατί δεν είναι ακόμα ενήλικη και θεωρώ ότι την έχει βοηθήσει.Δυστυχως μένουμε μακρια η μια από την άλλη και δεν την έχω στηρίξει όπως θα έπρεπε.Σου συστήνω να πας σε κάποιον ειδικό,δεν ξέρω αν θα βοηθήσει αλλά σίγουρα είναι καλό να μιλας σε κάποιον 3ο που θα βλέπει τα πράγματα αντικειμενικά και θα σου πει τι πρέπει να κανείς η θα σε κατευθύνει.Καλη τύχη
Φαίνεται να έχεις τραύμα από τον χωρισμό των γονιών σου και έχεις μείνει στην ηλικία που αυτό συνέβη. Δηλαδή σκεφτεσαι σαν παιδί οτι εσύ φταις, οτι τους είσαι βάρος κτλ. Τα παιδιά πιστεύουν (κάπως εγωιστικά) οτι είναι το κέντρο του κόσμου, όλα περιστρέφονται γύρω από αυτά. Λοιπόν δεν έχει σχέση το γεγονός ότι οι γονείς σου πήραν μια απόφαση, επηρεάζει κι εσένα μεν δεν προκύπτει από σένα δε. Εννοώ είναι κάτι μεταξύ του ζευγαριού και της κοινής ζωής που κάποτε ήθελαν, αλλά δεν τους έκατσε για χψ λογους. Μπορείς να το κατανοήσεις αυτό και να πάψεις να κλαις; Καταλαβαίνω οτι θες να τραβήξεις την προσοχή και επιτέλους κάποιος να φροντίσει κι εσένα, όμως το να κάνεις κακό στον εαυτό σου είναι χαμένος χρόνος. Σου δόθηκε μια ζωή, οκ άσχημες συνθήκες, μπορείς όμως να τη ζήσεις όπως θέλεις εσύ από ένα σημείο και μετά. Σου στερούν κάτι, αλλά ταυτόχρονα έχεις τη δυνατότητα να παλέψεις μόνη σου και να αποδείξεις πράγματα στον εαυτό σου. Δεν γίνεται να επιτρέπεις μία μόνη φάση (ο χωρισμός δύο ατόμων) να καθορίζει όλη σου την ύπαρξη.Αν όλο αυτό σου φαίνεται δυσβάσταχτο και δεν έχεις κίνητρο να βρεις την άκρη σου, οπωσδήποτε απευθύνσου σε ειδικό μπας και ξεμπλοκάρεις.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon