ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, είναι παράξενο. Ακροπατώντας τα πρώτα –ήντα και κουβαλώντας ένα αυτοάνοσο εδώ και μια εξαετία, νιώθω νεότερος από όσο ένιωθα πριν είκοσι χρόνια. Είναι άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας? Λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι το τελευταίο διάστημα με απασχολεί έντονα αλλά δημιουργικά (μέσω της γραφής) το τρίπτυχο έρωτας-θάνατος-μεταμόρφωση, μόνο για άρνηση δεν πρόκειται…Ο θάνατος δε συμβαίνει με την πτώση της αυλαίας. Προετοιμάζεται με τη φθορά. Θάνατος είναι ο αποχωρισμός αγαπημένων συνηθειών που μας επιβάλλεται όταν οι σωματικές αντοχές φθίνουν. Θάνατος είναι η απόλαυση που δεν παίρνουμε πλέον από συνήθειες που μας ευχαριστούσαν για πολλά χρόνια. Όταν ο χρόνος στενεύει, η αναβολή γίνεται πολυτέλεια. Κάποια όνειρα πεθαίνουν γιατί από επιθυμητά έγιναν ανέφικτα. Κάποια γιατί απλά έχασαν οριστικά το τρένο. Κυρίως όμως, θάνατος είναι η προσκόλληση στα νεκρά όνειρα και τις νεκρές συνήθειες.Θάνατος είναι να θρηνώ για όσα δε μπορώ να απολαύσω, αντί να επικεντρωθώ στην ανακάλυψη νέων απολαύσεων. Να αναπολώ, αντί να προσαρμόζομαι.Μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Ευκαιρία να μειώσουμε το «λίπος», να απαλλαγούμε από τα περιττά της ζωής. Να της δώσουμε καινούργιο νόημα, ή να τη νοηματοδοτήσουμε για πρώτη φορά. Να αναρωτηθούμε ποια κομμάτια της ζωής μας ήταν απλά ένα άλλοθι, μια φυγή από την πραγματικότητα και ποια μας προσέφεραν και μας προσφέρουν μια βαθύτερη πληρότητα, πέρα από πυροτεχνήματα αδρεναλίνης. Να γνωρίσουμε επιτέλους αυτό που επιμελώς αποφεύγαμε: τον εαυτό μας και την αλήθεια του…