ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι από τα θέματα που αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο απασχολούν τόσους πολλούς. Όλοι το έχουμε συζητήσει με κάποιον. Το τέλος της φοιτητικής ζωής, η ορκωμοσία (μετά το Σεπτέμβρη λόγο πτυχιακής) και αυτό το καινούργιο που έρχεται. Και φτάνει η μέρα που φεύγεις. Κούτες, σακούλες, βαλίτσες και όλα αυτά που είχες μαζέψει 4 χρόνια (σύμφωνα με τους γονείς σαβούρα). Και αρχίζεις να κουβαλάς και φτάνει η στιγμή που το σπίτι είναι άδειο και ακούς αυτό τον αντίλαλο που ακούγεται τόσο δυνατά, εκεί που άλλοτε άκουγες μόνο μουσική, φωνές και γέλια. Αυτό τον αντίλαλο που άκουσες όταν πρωτοπήγες να μπεις σε αυτό το σπίτι. Άλλη αίσθηση όμως τώρα. Διαφορετική. Και πριν βγεις κοντοστέκεσαι στην πόρτα... κοιτάς και χωρίς να το καταλάβεις χαμογελάς. Ξέρεις από αυτά τα τόσο ωραία χαμόγελα που νιώθεις ότι λάμπεις ολόκληρος (και στο βάθος ακούς.. τελείωνε φεύγουμε, δεν θα μας πάρει το βράδυ στο δρόμο). Τότε απλά κλείνεις την πόρτα κλειδώνεις και αφήνεις τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι, γιατί έτσι συνεννοήθηκες με τον νοικάρη. Κάπως έτσι τελειώνει τελικά η φοιτητική ζωή; Με ένα κλείσιμο πόρτας; Ίσως ναι... Και τελικά τι είναι αυτό που σε φοβίζει; Αυτό το καινούργιο που έρχεται ή αυτό που αφήνεις;