ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν μικρή έλεγα συνεχώς μικρά ψέμματα. Και όταν λέω μικρά ψέμματα, εννοώ για πολύ μικρά και ανούσια πράγματα. Για παράδειγμα, αν με ρώταγε κάποιος τί φαΐ έφαγα χθες, απαντούσα κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά έφαγα. Αν φορούσα κάτι που ήταν καινούριο και με ρωτούσαν "είναι καινούριο αυτο?", έλεγα ότι είναι παλιό.Μικρά και ανούσια ψέμματα λοιπόν, αλλά συνεχώς τα έλεγα. Δεν φούσκωνα την πραγματικότητα για να εντυπωσιάσω ή να τραβήξω την προσοχή, απλά έλεγα κάτι διαφορετικό από αυτό που ίσχυε. Αν με ρωτούσαν για κάτι σοβαρό, για παράδειγμα αν κάποια σκανταλιά την έκανα εγώ, πάντα αναλάμβανα την ευθύνη αν το είχα κάνει.Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, το σταμάτησα (χωρίς να το επιδιώξω). Μεγαλώνοντας έβρισκα παράδοξη αυτή τη συμπεριφορά μου. Σιγά-σιγά συνειδητοποίησα ότι αυτά τα μικρά ψέμματα πήγαζαν από την ανάγκη μου να μην ξέρουν οι άλλοι για μένα, μια έμφυτη ανάγκη να κρατώ τους άλλους σε απόσταση ασφαλείας.Στο γυμνάσιο σταμάτησε γιατί πλέον οι ερωτήσεις των άλλων δεν ήταν του τύπου τί έφαγες χθες κλπ. Οι ερωτήσεις άρχισαν να στηρίζονται σε συμπεριφορές και αντιδράσεις. Ήμουν ουδέτερη στη συμπεριφορά μου (κατά βάση) και δεν έδειχνα τί αίσθανομαι. Οπότε δεν υπήρχαν ερωτήσεις, οπότε σταμάτησαν και τα ψέμματα. Πλέον είχε γίνει εύκολο να κρατώ τις αποστάσεις μου: δεν έδειχνα προς τα έξω τίποτα που θα μπορούσε να κάνει τον άλλον να "σκαλίσει" αυτά που σκέφτομαι.Παρότι έχω μεγαλώσει και κάπου έχω βρει τις ισορροπίες μου, ακόμη εντοπίζω την έμφυτη ανάγκη αποστασιοποίησης να χαρακτηρίζει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου (δουλειά, φιλίες κλπ).Δεν εξομολογούμαι γιατί έχω κάποιο θέμα ή προβληματισμό με όλα αυτά. Αλλά έχει ενδιαφέρον πώς μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις βαθύτερα τον εαυτό σου -ακόμη και το παιδί που ήσουν κάποτε.