ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω κανει καφριλες, εχω φερθει λαθος μερικες φορες για να μη ζοριστω. Εχω κανει μερικα λαθη οπως ολοι μας. Αυτο που θελω ομως να μοιραστω σημερα ειναι κατι αλλο. Ειμαστε σε κοινη παρεα, εδω και 4 χρονια, τον πρωτο εναμιση χρονο να την αντιπαθω, να μου τη δινει ακομα και ο τροπος που μιλουσε. Εκανα υπομονη γιατι ολοι οι υπολοιποι ηταν ωραια τυπακια. Μια μερα ημασταν στο σπιτι της εγω αυτη και μια φιλη μας , πρωτη φορα την ειδα με εναν κοτσο , φορμες και χωρις ιχνο μακιγιαζ να κλαιει. Για εναν χαμενο ερωτα, για ενα θεμα με τη δουλεια της. Εκει σκαλωσα , ηταν τοσο ανθρωπινη και συγχρονως τοσο απομακρη οπως παντα. Απο τοτε την σκεφτομουν συνεχεια, ηθελα να δωσω μια ευκαιρια να την καταλαβω , οι αποψεις μας ηταν στην πραγματικοτητα πολυ κοντα οπως και τα γουστα μας , μοιαζουμε περισσοτερο απο οτι νομιζα. Περασαν αλλοι εξι μηνες για να αποδεχτω τον ερωτα που ενιωθα για εκεινη, ημουν γελοιος, κοντρα στην κοντρα , αδιαφορια και ενδιαφερον μαζι, σκοτσεζικο ντους λες και ημασταν εφηβοι. Ερχεται και μου λεει εχει σχεση, χανω καθε ελπιδα και ευκαιρια, κανω και εγω μια σχεση. Μεσα σε εκεινον τον εναμιση χρονο ηρθαμε κοντα απο ποτε, με το προσχημα πως ημασταν φιλοι. Βγαιναμε μονοι μας , καθομασταν μεχρι το πρωι και μιλουσαμε για τα παντα, πειραζομασταν. Ολα αυτα χωρις ουτε ενα φιλι , μονο βλεμματα και αγγιγματα γεματο ερωτισμο. Και ερχομαστε στο παρον και οι δυο ελευθεροι, να μην ξερω πλεον τι νιωθει , να μην μπορω να καταλαβω. Δεν μπορω να τη βγαλω απο τη ζωη μου, την αγαπω και σαν ανθρωπο. Τη βλεπω ως γυναικα, ως φιλη. Ερχεται και μου λεει πως σκεφτεται να φυγει τον Σεπτεμβρη που ερχεται στο εξωτερικο μεσα στα κλαματα και εγω να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου. Το πηρα αποφαση πως θα της μιλησω οτι και να γινει γιατι κανεις δεν μενει για παντα εδω, γιατι δεν αντεχω πλεον να καταπιεζω τετοια συναισθηματα και ειναι αδικο και για εμενα και για εκεινη. Αιντε και πολυ αργησα.