ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
5.10.2018 | 21:59

κάτι που θέλω να πω

Έχω παρατηρήσει ότι όλο και περισσότερο οι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν παρέα με άτομα χωρίς προβλήματα.Το καταλαβαίνω ως ένα σημείο αλλά από την άλλη το βρίσκω και άκρως εγωιστικό. Ιδίως όταν δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς προβλήματα.Όλο κάτι συμβουλές του τύπου: μακριά από ανθρώπους με προβλήματα ή μελαγχολικούς ή λίγο θλιμμένους ή πολύ θλιμμένους γιατί θα σας βλάψουν, θα σας κάνουν, θα σας ράνουν, θα σας..., θα σας, κτλ...Κι αυτοί που τα λένε, μπορεί να είναι επίσης άνθρωποι με προβλήματα.Ή δεν ξέρω, ίσως να ζουν στον πλανήτη happy όλη μέρα, τι να πω...Παρατηρώ μια κλίση στο να βγάλουμε με το ζόρι μια χαρά. Γέλιο από εκείπ ου δεν υπάρχει. Μου θυμίζει τους ανθρώπους που βλέπουν έργα και γελάνε σε άσχετες σκηνές. Ή που τα βλέπουν όλα κωμωδία, χα, χα, χα, χα.Ας πούμε σαν την κοπέλα που καθόταν πίσω μου τις προάλλες και βλέπαμε το ''requiem for a dream'' σε προβολή σε έναν χώρο και στο τέλος της ταινίας είπε στην παρέα της: ''Ρεεε, δεν είχε χάπι εντ''. Όλο απογοήτευση.Ένα ζόρι να χαχανίσουμε χωρίς λόγο.Να τα δούμε όλα ως κωμωδία.Όχι, δεν λέω να τα βλέπουμε όλα μαύρα, αλλά έχει διαφορά το να εκβιάσουμε το γέλιο και να κοιτάζουμε να ξεζουμίσουμε το γέλιο απ' ό,τι ζούμε, κάνουμε ή βλέπουμε από το να έχουμε και κάποια σοβαρότητα.Ή να μη σνομπάρουμε τους ανθρώπους που δεν χαχανίζουν.Δεν είναι κακό, ούτε η έμφυτη μελαγχολία ούτε τίποτα.Και βρίσκω πολύ απάνθρωπες τις συμβουλές του στυλ: μην πλησιάζετε τους μελαγχολικούς, είναι ''προβληματικοί''.Ή πάντα να κοιτάτε να κάνετε παρέα με χαρούμενους ανθρώπους και γελαστούς.Προσπωπικά μου αρέσει πολύ και το θεωρώ και πολύ τιμητικό όταν κάποιος με επιλέγει για να μου πει κι ένα πρόβλημά του ή μια θλιμμένη του σκέψη.Τις καλύτερες συζητήσεις τις έχω κάνει με ανθρώπους μελαγχολικούς, που γελάμε όταν πρέπει. Όχι με αυτούς που είναι ζήτω η πίστα όλη την ώρα χωρίς λόγο.Δεν ξέρω γιατί έχουμε φτάσει στην καταδίκη της μελαγχολίας.Αυτοί οι άνθρωποι που απορρίπτουν τους άλλους, τους ''προβληματικούς μελαγχολικούς'' ήθελα να 'ξερα δεν έχουν ποτέ προβλήματα;Όλα για θέαση από ένα ροζ συννεφάκι;
 
 
 
 
σχόλια
Δεν υπάρχει δυνατότητα σχολιασμού
Scroll to top icon