ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποια βράδια σαν αυτό,πεθαίνει λίγη ζωή μέσα μου..Και αυτά τα βράδια πλυθαίνουν τον τελευταίο καιρό.Mουδιάζω στη σκέψη ότι θα ξημερώσει αύριο άλλη μια μέρα,ίδια με τη σημερινή,ίδια με τη χθεσινή.Ένας όγκος,ένα βαρύδι βρίσκεται στο στήθος μου,δεν με αφήνει να αναπνεύσω σωστά.Μία ζαλάδα και μια φωνή βρίσκεται στο κεφάλι μου,και δεν με αφήνει να σκεφτώ σωστά.Και πονάω,και νευριάζω που ζω έτσι..που μισώ τις μέρες μου και να μην κανω τίποτα για αυτό.Πολλές επιλογές σε λάθος πορεία.19 σε μια σχολή που δεν μου ταιριάζει,σε εθελοντικές ομάδες που δεν μου ταιριάζουν,σε θεατρικές ομάδες που δεν μου ταιριάζουν,σε παρέες,φιλίες, έρωτες που δεν με εκφράζουν και σε μια οικογένεια που δεν με αντέχει...αλλά ποιος αντέχει εμένα;Εγώ με αντέχω;Πόσες τάσεις φυγής;πόσα αδιέξοδα;πόση στεναχώρια;πόσος πόνος;πόσο κενό;Γιατί αυτό έχω πάθει,έχω εγκλωβιστεί στο κενό,στο τίποτα..έτσι νιώθω.Είμαι ένα αστείο για πολλούς και ένα παιδί για άλλους.Θλίψη με περικλύει και ένα τίποτα,μια αδράνεια..Και θα μου πεις καλέ μου φίλε,και "γιατί δεν κάνεις κάτι για αυτό"..και θα μου πεις γλυκιά μου μάνα "όλα θα φτιάξουνε μωρό μου μην ανησυχείς" και εγώ;εγώ τι θα κάνω;θα χαμογελάσω και θα σας αγκαλιάσω ενώ η ψυχή μου θα σπάει λίγο περισσότερο,γιατί δεν καταλάβατε τι είπα,δεν ξέρω αν ακούσατε καν.Θέλω να ξεφύγω,δεν αντέχω να νιώθω έτσι,να μην μπορώ να συνεχίζω,με στεναχωρεί να πετάω τις ώρες μου και να μην νιώθω ο εαυτός μου.Και τι γίνεται μετά,περνάει ποτέ αυτό;ή όχι;Ποιό είναι το μετά;