ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καμιά φορά, κυρίως τις μεταμεσονύχτιες ώρες, σε μία ονειρική σχεδόν κατάσταση όπου ακροβατείς μεταξύ το υποσυνείδητο και το απωθημένο/καημό σου, σε πιάνει ένα mood ειλικρίνειας και ενδοσκόπησης του πραγματικού σου εαυτού... σε αυτές τις σπάνιες στιγμές, ρίχνεις κάθε άμυνα και παραδέχεσαι χωρίς καμία προσπάθεια συγκάλυψης, όλα όσα πραγματικά νιώθεις, αφήνεσαι στο να σε απορροφήσει το τίποτα και απλά δίνεσαι ολόψυχα στο χαοτικό λαβύρινθο, την άβυσσο που λέμε ανάμνηση.. ναι..την σκέφτομαι...κάθε μέρα...ποτέ δε θα το παραδεχτώ, ποτέ δε θα δείξω σε κανέναν την ευαίσθητη και πληγωμένη μου πλευρά, αυτή την κρατάω κλειδωμένη για μένα όπως μία πόρτα που οδηγεί σε έναν μυστικό κήπο και κανείς δεν αξίζει να θαυμάσει, κανείς δεν θα τον εκτιμήσει όσο εσύ που φύτεψες κάθε λουλούδι, κάθε δέντρο, κάθε βοτάνι, μόνο εσύ πραγματικά καταλαβαίνεις την αξία του χρόνου που αντιπροσωπεύει το κάθε τι εκεί μέσα όπως χιλιάδες άτομα μπορούν να θαυμάσουν έναν πίνακα αλλά μόνο ο καλλιτέχνης, ο ίδιος ο δημιουργός του ξέρει ποια ακριβώς σκέψη του έδωσε την αρχική έμπευση, πέρα από τις όποιες υποκειμενικές συμβολογίες, αναλύσεις, σχολιασμούς.. μακάρι να την είχα στην αγκαλιά μου.. κάθε βράδυ ακούω παλιά λαϊκά και μουρμουρίζω τα λόγια τους..όπως το "πόσο λυπάμαι" της Βέμπο που έχει αυτή την υπέροχη νοσταλγική και παράλληλα στενάχωρη μελωδία που τόσο με κάνει να ταυτίζομαι... ποτέ δε θα την ξεχάσω... 1 χρόνος παρά κάτι από τότε που χωρίσαμε..είναι σε άλλη αγκαλιά τώρα, κάνει νέα όνειρα, σχεδιάζει παρέα με άλλον το μέλλον της.. και εγώ σαν παλιός ναυτικός απλά έμεινα στο λιμάνι που δε θα μπορέσω ποτέ πραγματικά να ξεφύγω ακόμα και τον γύρο του κόσμου αν κάνω.. τι κρίμα που για εκείνη δεν ήμουν το λιμάνι αλλά μόνο ένα αραξοβόλι στο οποίο ξαπόστασε πριν ξεκινήσει το άλλο, το μεγάλο της ταξίδι.. να είναι καλά όπου και αν είναι, εγώ σταμάτησα να μεγαλώνω τη στιγμή που χωρίσαμε, ποτέ δε θα νιώσω κάτι παρόμοιο με αυτό που ένιωσα μαζί της τότε, ήμουν στα καλύτερά μου από κάθε άποψη.. μερικές φορές γνωρίζεις τον σωστό άνθρωπο τη λάθος στιγμή ή άλλες πάλι, τον λάθος άνθρωπο τη σωστή στιγμή... για μένα ήταν ο σωστός άνθρωπος και στη σωστή στιγμή αλλά "όταν κάνεις σχέδια, ο θεός γελάει" που λένε...ποιος ξέρει, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ίσως όλα να είναι διαφορετικά, ίσως να είμαστε ακόμα μαζί... μακάρι να γινόταν απλά να επέλεγες εσύ για σένα ποιο εναλλακτικό σενάριο θα έχει μία κατάληξη και όχι η μοίρα/τύχη/θεός/you name it.. ξέρω τι θα μου πείτε... ο χρόνος δε γυρνάει πίσω, ζήσε στο τώρα, θα βρεις άλλη και θα την ξεπεράσεις..και εύχομαι να γίνει κάποτε και αυτό.. απλά όπως είπα, είναι αυτή η μεταμεσονύχτια ώρα που κανείς δε νοιάζεται, όλοι κοιμούνται ονειρευόμενοι τα δικά τους όνειρα, και εσύ μόνο ξέρεις πως αισθάνεσαι, η ώρα της αποδοχής.. αύριο ξημερώνει μία νέα μέρα, θα πάω δουλειά, θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με όσο το δυνατόν περισσότερα πράματα ωστέ να απασχολώ το μυαλό μου και να μη τη σκέφτομαι...όμως...έρχονται αυτές οι ώρες που ό,τι ήταν να κάνεις το έκανες και δεν μπορείς άλλο να υποκριθείς, απλά αφήνεσαι να σε παρασύρει το παράπονο και ακούγοντας τα παλιά λαϊκά που λένε καλύτερα από σένα όλα όσα θέλεις να πεις αλλά δε τολμάς επειδή ξέρεις πως τότε το όλο πράμα θα πάρει μία προσωπική διάσταση και θα αρχίσεις να κλαις, δε θα προσπαθήσεις να κάνεις κάτι για αυτό, κανείς δε θα σε κρίνει ή κοροϊδέψει.. ένα safe zone ο κόσμος της μουσικής.. αυτά είχα να γράψω, ευχαριστώ πολύ που τα διαβάσατε και συγνώμη για το κατεβατό, είναι η ώρα μου..