ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Σας διαβάζω κάποιους μήνες και θέλω κάπου να μιλήσω.Είμαι μόνη μου καιρό χωρίς να είναι επιλογή μου. Ενώ προσπαθώ και να βρω δουλειά δεν γίνεται τίποτα αρκετό καιρό. Θέλω να βρω και τον άνθρωπό μου και συναντώ ουτοπίες. Μία σχέση έχω κάνει και είμαι λίγο μετά τα 30. Δεν ήταν για μένα και με πλήγωσε απάνθρωπα. Φυσικά τον ξεπέρασα και δεν νιώθω τίποτα και ας ήταν χρόνια σχέση. Το μόνο καλό είναι πως απαλλάχτηκα από αυτόν. Από το πουθενά όμως σαν να ήταν κάποιο χέρι θεϊκό, γύρισε κάποιος άνθρωπος από το παρελθόν φέτος,που ήταν απλά κάτι φιλικό και γινόταν ειδύλλιο τότε. Νόμισα πως ήρθε κάποιο φως, η καρδούλα που θα αγαπώ μιας και ένιωθα πράματα τότε για αυτόν όπως και σήμερα. Ναι ήταν διαδικτυακά τότε και είχαμε δεθεί πολύ μαζί , ήταν όμορφα και ένιωθα γαλήνη όταν γράφαμε. Υπήρχε κάτι γλυκό και όμορφο παλιά και εκείνος ένιωθε το ίδιο. Η επικοινωνία σταμάτησε ξαφνικά και χώρισαν οι δρόμοι μας. Φέτος μετά από πολλά χρόνια συνέβη κάτι που πήγε η ζωή να μας ενώσει αναπάντεχα, αλλά και πάλι δεν μπορέσαμε να γνωριστούμε άμεσα. Όλα έμμεσα και δύσκολα, όλο εμπόδια και δεν έγινε τίποτα. Αισθάνθηκα κάποιο μικρό φως μέσα στο σκοτάδι και τώρα κενό. Όπως ήρθε, εξαφανίστηκε ενώ μου έδινε ελπίδες. Δεν ξέρω τίποτα πια, ούτε ξέρω που είναι, ούτε κατάλαβα τι έγινε. Μήνες τώρα μια προσμονή που δεν οδήγησε πουθενά και με άφησε με απορίες. Ξύπνησαν μέσα μου τα παλιά συναισθήματα, αυτά τα πλατωνικά μα τόσο που πονάνε σαν να είχα κανονική σχέση μαζί του. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, γράφω με δάκρυα στα μάτια. Η ιστορία είναι μεγάλη που δεν θα ήθελα να αναφερθώ καθότι πολύπλοκη. Είναι πάντως από αυτές που νιώθεις ένα ψυχικό δέσιμο με κάποιον άνθρωπο σαν να τον ήξερες για χρόνια, σαν να ήταν από μια άλλη ζωή που είχατε μοιραστεί. Δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω. Μιλάω με ένα μόνο κοντινό μου πρόσωπο και δεν βοηθιέμαι. Μου δίνει συμβουλές σωστές που θεωρητικά τα ξέρω, μέσα μου όμως είναι ένα κενό, χάνομαι στον εαυτό μου και πνίγομαι σε σκέψεις και συναισθήματα. Δεν έχω κάποια φίλη να μιλήσω. Απορεί αυτό το άτομο που συζητώ γιατί δεν τον ξεπερνώ εύκολα αφού ουσιαστικά ήταν ειδύλλιο και γω δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ εύκολα. Ίσως τον εξιδανίκευσα μέσα μου.Ίσως επειδή νιώθω ανεκπλήρωτο έρωτα. Ίσως αυτό το αναπάντεχο μου έφερε μια χαρά που κράτησε λίγο.Νιώθω πικραμένη, μπερδεμένη, μόνη και λυπημένη. Γιατί κάποιοι μας δίνουν ελπίδες είτε άμεσες είτε έμμεσες και μετά δεν υπάρχει τίποτα αφού ξέρουν ότι είμαστε κάποιες και κάποιοι ευαίσθητοι; Συμβαίνει κάτι στη ζωή τους που δεν το θέλουν να συμβεί και δίνουν κακή εντύπωση άθελά τους; Γιατί νιώθω τόσο πόνο; Πονάω περισσότερο από αυτόν που είχα αληθινή σχέση. Έχετε νιώσει παρόμοια συναισθήματα; Δεν ξέρω φυσικά τι μπορεί να του συμβαίνει αλλά δεν τον δικαιολογώ καθόλου που με έκανε να ελπίζω με πράματα που μου έδειχνε. Δεν θα μάθω ποτέ ακριβώς το λόγο και δεν μπορώ να συμπεράνω. Δεν με κατατόπισε και με άφησε με πολλά κενά αυτή η ιστορία.Δεν προχωράει τίποτα στη ζωή μου γενικά ενώ προσπαθώ και μάλιστα χωρίς παρέες και κανένα γνωστό σε όλους τους τομείς της ζωή μου. Είμαι ένας πρόσχαρος άνθρωπος. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ και φοβάμαι για όλα αυτά... Είναι στο χέρι μας, αλλά τι γίνεται όταν παλεύεις και τίποτα δεν βλέπεις;