27.2.2014 | 12:01
κι ας βγήκε ήλιος, σε σκέφτηκα.
Περπατῶ καὶ νυχτώνει.Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια καὶ νὰ χάνω χέρια.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.....Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ στὰ ξεροπόταμα καὶ παρασύρθηκα.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.Κική Δημουλά[γ]
