15.2.2013 | 11:48
Κι έτσι,
η ορμητική ροή των εξομολογήσεων, βρήκε και σήμερα τη θεματική της. Ο Ανεκπλήρωτος Έρωτας. Το κατά πόσο βρίσκεται σε αναλογία με τη δημιουργικότητα ή (λίγο πιό κάτω) το κατά πόσο εξυπηρετεί τους σκοπούς της Αλήθειας, τη λύτρωση και την κάθαρση.Ένας άλλος λίγο πιό κάτω γράφει το πολύ σωστό:Θέλει θάρρος για να βρεθείς στο κενό. Θέλει τόλμη για ν' ανοίξεις τα φτερά σου. Θέλει δύναμη για να πετάξεις μακριά.'Ελλείψει γεγονότων', εμείς οι ανεκπλήρωτα ερωτευμένοι αφήνουμε τη φαντασία να φτιάξει όλο το τοπίο. Όμως η φαντασία παίζει!Με τα συναισθήματά μας, με την πραγματικότητα και με την λογική. Με την Αλήθεια δε; Αυτή την εμπαίζει!Έχει γράψει και ένα βιβλίο ο Rilke σχετικά, που μου το έφερε η φίλη μου η Δήμητρα γιατί πίστευε ότι μου ταιριάζει. Δίκιο είχε, αλλά εγώ το διάβασα και δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα!Το μόνο, ότι για τους 'καλλιτέχναι', το Ανεκπλήρωτο είναι αυτοσκοπός. Αυτοί καταφέρνουν για κάποιο λόγο να βρίσκουν μέσα στο ανεκπλήρωτο το νόημα το δικό τους και των ανθρώπων, στους οποίους προσφέρουν απλόχερα-και εκτιθέμενοι-την τέχνη τους.Το τίμημα δε...άγνωστο, ας πούμε.