14.5.2016 | 20:36
Κι ύστερα έρχεται...
αυτός ο άνθρωπος, ο τόσο ξεχωριστός, που σου δίνει το χέρι του και σου ζητά με τον τρόπο του "συγγνώμη που άργησε". Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια - ίσως και καμία - απαλύνει τον πόνο που κουβαλούσες στην ψυχή σου τόσο καιρό, επουλώνει τις πληγές σου, διώχνει τα προβλήματα από το μυαλό σου, έχει τον μαγικό τρόπο να παίρνει μακριά το κακό. Μπορεί να μην είσαι τέλειος, λοιπόν. Ίσως για τους γύρω να είσαι ένας καθημερινός τυπάκος, σχεδόν αδιάφορος. Για 'μένα όμως είσαι εκείνος που χρωματίζει τις μέρες μου. Εκείνος που καταφέρνει να βάλει τη μουσική στο mute. Που κάνει τους άλλους να μοιάζουν ασπρόμαυροι και λίγοι, ρηχοί, επιπόλαιοι και επιφανειακοί. Όπως λέει και ένα άσμα, there's something inside you it's hard to explain. :)