ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω στο ίδιο σπίτι με εναν τραμπούκο μισογύνη πατερα που παίρνει ιδιαίτερη χαρά με το να φωναζει και να τραμπουκίζει γυναίκες. Τα ιδια έκανε στην μάνα μου, τα ιδια στις γειτόνισσες, τα ίδια τωρα και σ´εμένα. Πραγματικα νιωθω διαρκώς την ανασα του ξωπισω μου: κυριολεκτικά παραμονεύει πότε θα κανω καποιο λάθος να ερθει να μου την πει και να με ξεφτιλίσει. Ο άνθρωπος ειναι παλαβος. Μου φωναζει απο το πουθενά και ξαφνικά, και ειλικρινά με φέρνει οριακά να θελω να του μιλήσω πολύ ασχημα αλλα φοβάμαι γιατί ειναι βίαιος. Παιδιά δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Η συμβίωσή μου μαζι του μια κολαση. Δεν μπορώ να νιώσω ηρεμη και ασφαλής μεσα στο σπίτι μου. Όταν δεν έχει με τί να μου φωνάξει, λεει ψέμματα και με κατηγορει οτι εκανα κάτι που δεν έκανα. Ειναι εφιαλτικό και μισώ πολυ αυτο ατομο. Ενα αλλο: εχει εμμονές. Παει και κλείνει διαρκώς την πορτα του προσωπικού δωματιου του (όταν φευγει μάλιστα με κλειδί!) και όταν κάνει μπανιο την κλείνει για να μην μπω υποτιθεται. Το κανει και επιδεικτικά.Ο,τι να ναι. Καταλαβαίνω οτι δεν με θέλει μεσα στα ποδια του αλλά εχει χαθεί η μπάλα. Και στην τελική εχει και άλλο σπιτι να μείνει. Μια φορά πηγε να μου επιτεθεί και πεταχτηκε απο το μπανιέρα (!) βγηκε στο χωλ που με είδε να περιφέρομαι μεσα στο σπιτι και με κατηγορησε οτι μπήκα στο δωμάτιο του. Ειλικρινά ειμαι στο σημειο που φοβάμαι να κυκλοφορησω μεσα στο σπίτι μου.Τραμπούκος δεν υπαρχει μεγαλύτερος. Μια φορά μάλιστα με ειχε απειλήσει οτι θα μου κάνει κακο επειδη τον είπα μ@λακα. Μιλαμε για ιδιαιτερα εμπαθή και κακιασμένο ανθρωπο. Εσείς τι θα κανατε στην θέση μου αν δεν μπορούσατε να φυγετε; Ειμαι 35 και εγκλωβισμένη σε ενα μικρο διαμέρισμα με εναν παλαβό και δεν μπορώ να μείνω αλλού. Είμαι σε χάλια ψυχολογικη κατάσταση χωρίς κουράγιο να κινητοποιηθω δυστυχώς. Η μανα και ο αφελφός τον θεωρούν μεν τρελό αλλα τον ανέχονται αγόγγυστα. Εγώ εχω πάθει κατάθλιψη και δεν μπορώ να φύγω απο εδω. Δεν έχω κουράγιο ουτε μέχρι την ακρη του δρόμου να πάω. Μου χαλάει την ψυχολογία αυτος ο ανθρωπος.