ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενώ φαινομενικά δεν μου λείπει κάτι, ώρες ώρες αισθάνομαι ένα απόλυτο μηδενικό, ότι περνάω απαρατήρητη και κανείς δεν θα ασχοληθεί μαζί μου.Πήγα σε μια εκδήλωση που με κάλεσε ένας φίλος μου και κάποια στιγμή αποφάσισα να χαιρετήσω μια κοπέλα την οποία ήξερα.Εκείνη τη στιγμή πήγε να τη χαιρετήσει κ κάποιος άλλος πριν από εμένα.Όχι που θα κυλούσαν όλα ομαλά από τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω κάποια κίνηση εγώ.Το αποτέλεσμα;Ενώ ήμουν ακριβώς δίπλα της έκανε σαν να μην με βλέπει και έτρεξε να χαιρετήσει και κάποιον άλλον στη συνέχεια.Και εγώ απο πίσω της μπας και αποσπάσω την προσοχή της...Με φίλησε βιαστικά και έφυγε..Ευτυχώς αντέδρασα γρήγορα και δεν έμεινα κόκαλο σε εκείνο το σημείο..Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν συναναστρέφομαι με άτομα που δεν γνωρίζω, ειδικά όταν είναι παραπάνω από δύο.Εκεί χάνω την μπάλα..Και σε αυτή την εκδήλωση είχαμε επανάληψη του δράματος.Εγώ να στέκομαι αμήχανη προσπαθώντας να πω κάτι, αλλά κάθε φορά να με καπελώνει κάτι/κάποιος.Αυτό με εμποδίζει να αναπτύξω μια καινούρια δραστηριότητα που γνωρίζεις κόσμο, δημιουργείς φιλίες, είσαι κοινωνικός..Και με εμποδίζει, επειδή εκεί θα λειτουργήσω εντελώς τεχνοκρατικά.Να πάω να κάνω τη δραστηριότητά μου και να φύγω..Και απλά να βλέπω τους άλλους που θα διασκεδάζουν.Τρελές παρέες δεν έχω, λίγους φίλους μετρημένους στα δάχτυλα, για γκόμενο ας γελάσω, δεν είχα ποτέ, άλλη πονεμένη ιστορία αυτή..(το σκεπτικό μου εδώ:γιατί να γυρίσει να κοιτάξει αυτός εμένα ενώ υπάρχουν πιο ωραίες από εμένα; και αφετέρου μου έχουν πει ότι δίνω την εντύπωση μην με πλησιάζετε, από καθαρή αμηχανία και εδώ φυσικά)Ενώ θέλω να διασκεδάσω, να είμαι άνετη με τον κόσμο, κάτι με κρατάει...Δεν ξέρω τι...Και φοβάμαι όταν το ανακαλύψω να μην είναι αργά και κάνω στα 50 μου αυτά που κοροιδεύω..Γιατί στη ζωή όλα χρειάζονται με μέτρο..Όταν είσαι στα άκρα όμως;;;Εκεί τι γίνεται;