Τους τελευταίους μήνες με έχει πιάσει μία κατάθλιψη.. απίστευτη. Το καλοκαίρι άλλαξα πόστο στη δουλειά μου και από τότε έχουν έρθει τα άνω κάτω. Πριν από αυτό, ήμουν πολύ πρόσχαρος και ευδιάθετος. Όταν βγαίνω με φίλους, σπάνια έχω όρεξη πια. Όταν είμαι έξω πίνω πολύ για να ηρεμήσω. Δεν έπινα ποτέ τόσο. Τα σκ μπορεί να σηκώνομαι από το κρεβάτι απόγευμα. Νιώθω ασφάλεια στο κρεβάτι μου. Τα λεφτά δεν φτάνουν με τίποτα. Κάθε μήνα προσπαθώ να τα βγάλω πέρα αλλά αρχίδια. Το φανταστικό μέλλον δεν βλεπω, που κκάποτε μου είχαν υποσχεθεί. Η γενιά μας δεν θα πάρει ποτέ ανάσα? ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Χτυπάω 12ωρα στο γραφείο, απλώς για να πληρώνω νοίκι, λογαριασμούς, φαγητό και τα τζιν μου όταν βγαίνω. Το αυτοκίνητο το πούλησα γιατι δεν έβγαινα. Ευτυχώς με τέτοιες τιμές της βενζίνης. Νιώθω πολύ μόνος. Έφτασα να ξαναγραφω στις εξομολογήσεις της lifo όπως εκανα πριν παρα πολλά χρόνια. ΑΥΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΥΓΙΕΙΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΙ. Ελπίζω να ανασάνουμε κάποια στιγμή. ΦΙΛΙΑ