ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω ενίοτε εξομολογήσεις για τις πανελλήνιες που πλησιάζουν και ως υποψήφια πραγματικά συμπάσχω με όλους όσους νιώθουν ότι μετά το Πάσχα αδυνατούν να διαβάσουν. Όμως σήμερα έγινε κάτι που ακόμη και τώρα, στο τέλος, με αλλάζει και με κάνει να πέφτω με τα μούτρα στο βιβλίο, όσο ακόμη αντέχω. Σήμερα ήταν η τελευταία μας μέρα στο σχολείο. Και πέθανε ο μπαμπάς ενός συμμαθητή και καλού μου φίλου, ενός από τους πιο καλούς μαθητές, από αυτούς που είναι πραγματικά και καλά μυαλά και καλά παιδιά. Μια κουβέντα θα πω: αυτός δε θα τα παρατήσει, θα σταθεί όρθιος, θα υπερασπιστεί τους κόπους που έκανε μια χρονιά και θα κάνει περήφανο τον μπαμπά, ακόμη κι από μακριά. Αυτός δε θα τα παρατήσει. Και θα τα παρατήσεις εσύ; Ή εγώ; Εμείς που νιώθουμε δίπλα μας τους ανθρώπους που μας στηρίζοτν και μπορούμε να τους δώσουμε τη χαρά να δικαιώσουν τους κόπους τους; Ούτε εγώ λοιπόν θα τα παρατήσω, ελπίζω ούτε εσύ.