ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος είχα την τύχη να γνωρίσω έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο, τον επιβλέποντα καθηγητή μου στο διδακτορικό, ας τον πούμε Κ. Ο Κ. λοιπόν είναι χαμογελαστός, ευγενικός με τους φοιτητές, ένας από τους κορυφαίους στο αντικείμενο αλλά και μετριόφρων. Δεν ξεχνάει το όνομά σου, το θέμα σου, απαντάει σε μέιλ με απορίες και είναι συνεπής στα ραντεβού του με τους φοιτητές. Πέρα από τη βοήθειά του για το θέμα μου, είναι ο μόνος στον τομέα που ασχολείται σοβαρά με τη φιλοσοφία, η οποία επίσης με ενδιαφέρει πολύ, και πολλές φορές ανέχεται τις ερωτήσεις μου και μου τις λύνει κι ας τον καθυστερώ από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του, κι ας μην έχουν σχέση με αυτό που γράφω, απλά επειδή είναι καλός άνθρωπος! Στο μυαλό μου πάντα έρχεται σε αντίθεση με έναν γλοιώδη καθηγητή που τόλμησε να μου βάλει χέρι όταν ήμουν πρωτοετής, γι’αυτό εκτιμώ την ευγένειά του ακόμα περισσότερο. Ποτέ δε με διώχνει ακριβώς, αλλά καταλαβαίνω μόνη μου πότε περνάει η ώρα και φεύγω απρόθυμα...μετρώντας τις μέρες για να τον ξαναδώ. Νιώθω ένα σφίξιμο όταν τον βλέπω να πλησιάζει και να με χαιρετάει με αυτό το ειλικρινές χαμόγελο...πόσο δυσκολεύομαι να συγκρατηθώ μερικές στιγμές ώστε να μην πιάσω το χέρι του και του πω πόσο πολύ τον αγαπώ. Έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, δε με βλέπει ερωτικά είμαι σίγουρη, αλλά πόσο θα ήθελα να τον βλέπω και να του μιλάω κάθε μέρα...είμαι παράλογη; Δεν έχω μοιραστεί αυτό που βιώνω με κανέναν ως τώρα και νιώθω τα συναισθήματα να εγκλωβίζονται και να με πνίγουν.