ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μέχρι πριν την γνωρίσω, είχα μια όμορφη ζωή, τακτοποιημένη, κοίταζα την δουλειά μου, το σπίτι μου, είχα τις καθημερινές μου ασχολίες, ήμουν ήρεμος, πέρναγα καλά, αν και λίγο μονότονα, χωρίς αυτό να με πειράζει... Δεν είχα σχέση για κάποια χρόνια, αλλά εντάξει, δεν το επιζητούσα και ιδιαίτερα, ούτε μου έλειπε πραγματικά κάτι τέτοιο. Ειλικρινά, ήμουν καλά... Μέχρι που πριν 6 μήνες την γνώρισα... Και αυτή η γνωριμία άλλαξε ολόκληρη την δομή της ζωής μου... Ενθουσιασμός στην αρχή και από τους δύο, βόλτες, πλάκες, έξοδοι... Περνάγαμε καλά... Μπήκε στην ζωή μου και πήρε και αυτή την θέση της, μαζί με όλα τα άλλα που είχα να κάνω... Εντάξει, τα είχα αφήσει λίγο πίσω τα υπόλοιπα, αλλά πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια... Ποιο είναι το πρόβλημα: ότι, εδώ και 1-2 μήνες, έχω πάθει τόσο μεγάλη εξάρτηση από την παρουσία της στην ζωή μου, που πλέον τα έχω αφήσει όλα, μα όλα όμως, στην τύχη τους... Δεν με ενδιαφέρει τίποτα, δεν ασχολούμαι σχεδόν με τίποτα, δεν μου δίνει ευχαρίστηση τίποτα, δεν θέλω να κάνω τίποτα... Και στην δουλειά μου (είμαι ελεύθερος επαγγελματίας), εκεί είναι που όλα έχουν αφεθεί εντελώς στην τύχη τους, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της απραξίας μου σε όλα τα επίπεδα ... Όχι από τεμπελιά... Απλά, δεν θέλω να κάνω τίποτα...Ούτε τα πράγματα από το σούπερ μάρκετ δεν τακτοποιώ, για να σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα... Ούτε τίποτα... Το μόνο που θέλω, είναι να είμαι μαζί της... Και εκείνη περίπου το ίδιο έχει πάθει... Τα έχει αφήσει όλα πίσω και την δουλειά της επίσης, έχοντας πάθει το ίδιο ακριβώς πράγμα με εμένα... Το σπίτι της χάος, η δουλειά της παραμελειμένη, από τον κύκλο της έχει σχεδόν χαθεί, μόνο εγώ την ενδιαφέρω... Εγώ όμως έχω αποσυντονιστεί πλήρως... Έχω χάσει εντελώς την σειρά στην ζωή μου...Και καταλαβαίνω ότι, αυτό δεν είναι φυσιολογικό... Αλλά και δεν ξέρω το πώς να το αντιμετωπίσω... Βλέπεις, τα ίδια κάνει και η άλλη και ο ένας παρασύρει τον άλλον...Πολύ θα ήθελα να βάλω μια τελεία και να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά... Ασφαλώς, δεν θέλω να χωρίσω, αλλά κάπως να βρω μια ισορροπία. Εκείνη από την πλευρά της, θέλει να είμαστε συνέχεια μαζί (εντάξει και εγώ το θέλω...) και εν πολλοίς αυτό γίνεται... Όλα τα βλέπω μικρά και ασήμαντα...Προτιμώ να είμαι μαζί της και ας μην κάνουμε τίποτα (π.χ. να κοιμόμαστε), παρά να κάνω κάτι το πραγματικά δημιουργικό ή αναγκαίο για την δουλειά μου, μόνο και μόνο επειδή δεν θα είμαστε μαζί...Για τέτοια κατάσταση μιλάμε...Σας έχει τύχει και σε εσάς κάτι παρόμοιο; Και αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε; Σας ευχαριστώ πολύ!