Έβγαλα άδεια οδήγησης με ταχύτητες αλλά έδωσα και το κατιτοις Μ για να περάσω στα σίγουρα.Στα μαθήματα τα πήγαινα καλά έλεγε ο δάσκαλος,δοκίμασα μα πάρω το αμάξι και στην αρχη είχα αρκετή αυτοπεποίθηση να δοκιμάσω να παίρνω το αμάξι...μετά από μια δυο φορές με συνοδηγό το αγόρι Μ "πρόσεχε εκεί" "πως πας έτσι θα μας σκοτώσεις" "δεν κάνεις άσε" κτλ μου δημιουργήθηκε φόβος και απίστευτο άγχος και το άφησα.Δεν με ενθάρρυνε και κανείς να το ξαναπιάσω κ τώρα πάει. Έχει περάσει κανας χρόνος,γέννησα και τη μικρή Μ 3 μηνών τώρα (btw είμαι 23) και ακόμα δεν παίρνω το αμάξι (που είναι με ταχύτητες). Το οδηγάει στην τελική το αγόρι Μ που έγινε και δικό τ αμάξι να πούμε.Νιωθω ότι τον άφησα να με "υποτάξει" δεν το έκανε επίτηδες έτσι του μιλάνε και αυτού αλλά δεν τον πειράζει,εγώ το πήρα προσωπικά βέβαια. Τωρα; Και όλη μέρα σπίτι με το μωρό και να πρέπει να ζητάω να με πάει κάπου το αγόρι Μ και αν έχει διάθεση και αν μπορεί...πολύ εξαρτημένη πάνω του ρε παιδί Μ...ακόμα κ αν το αμάξι είναι σπίτι και ελεύθερο εγώ φοβάμαι απίστευτα να το πάρω ειδικά τώρα π έχει απίστευτη κίνηση και τροχαία στο νησί. Χαλιά όλα. Η καλύτερη λύση θα ήταν να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτόματο δικό μου αλλά δεν έχω λεφτά ούτε για ρούχα πλέον...Αυτά. περιορισμός και εξάρτηση από τον άντρα σ δεν λέει αν αυτός δεν σου κάνει τα χατίρια.