ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λειπεις πολυ ειναι αληθεια.Ή μπορει και οχι τοσο οσο νομιζω.Σ' αγαπω, σε νοιαζομαι οσο τιποτα, αλλα δε ξερω αν μπορω να συνεχισω.Ειναι παραλογο ε? το φανταστηκα. Αλλα τι συμβαινει αν νιωθω οτι δε μπορω αλλο? Αν νιωθω οτι εχουμε αρχισει να χανουμε καθε επαφη?Οτι η αποσταση μας εχει φθειρει τοσο που δε ξερω για τι να σου μιλησω? Καθε μερα ψαχνω απεγνωσμενα τροπο να επαναφερω στο μυαλο μου τα αυτα που νιωθω οταν ειμαι κοντα σου, να μου υπενθυμιζω γιατι σε αγαπω τοσο. Πολυ απλα φοβαμαι οτι εχουμε τελειωσει και δεν το ξερουμε ακομα....και το χειροτερο? δε ξερω πως νιωθω γι' αυτο.Εισαι μακρια το μυαλο μου τρεχει, ποναω και εκνευριζομαι με τον εαυτο μου, τοσο καιρο δε τολμουσα καν να ξεστομισω τετοιες σκεψεις απο φοβο μηπως γινουν αληθινες... (αραγε το χεις παθει ποτε αυτο?)Εσυ εισαι γεματος καλη διαθεση και λογια αισιοδοξα και ερωτα, γιατι να μη μπορω πια να νιωθω το ιδιο? Εγω που ημουν το πιο αισιοδοξο ατομο, που μονο θετικα εβρισκα σ αυτη τη σχεση.Φοβαμαι τοσο το τελος μας