ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σεπτέμβριος του 2012... βράδυ, δεν θυμάμαι ημερομηνία, θυμάμαι μόνο ότι είχε πολλή ζέστη... Η μάνα μου μετρούσε μέρες ζωής, το βλέπαμε, το ξέραμε... Είχε μείνει μια σταλίτσα, δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα, αδύναμη, την σηκώναμε σχεδόν αγκαλιά κι έκανε λίγα βήματα μόνο με τη βοήθειά μας. Τα περισσότερα βράδια κοιμόμουν δίπλα της... στον έναν καναπέ η μάνα μου, στον άλλο εγώ... Έτσι κι εκείνο το βράδυ. Εγώ χάζευα τηλεόραση, έκανα ότι διάβαζα το ''Τελευταίο τσιγάρο'' της Μαντά (που δεν μπόρεσα ποτέ να το διαβάσω, γιατί το έχω συνδυάσει με εκείνες τις νύχτες μας), χαζοκοιμόμασταν, μιλούσαμε, κουτσομπολεύαμε, έδινε θάρρος η μία στην άλλη... Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή... Ξαφνικά βλέπω να προσγειώνεται στην οθόνη της τηλεόρασης μια ακρίδα! Αντιμέτωπη με το θάνατο της μάνας μου, το πάλευε η ψυχούλα μου, αντιμέτωπη με την ακρίδα, με τίποτα! Πόσο γελοίο, ε; Ανεβαίνω πάνω στον καναπέ και κρατάω για όπλο το συγγραφικό έργο της Μαντά. Φωνάζω ''μαμά, ακρίδα!!!'' Γυρνάει, βλέπει την ακρίδα, σηκώνεται (!!!), παίρνει μια πετσετούλα που είχα πάντα δίπλα της, πάει στην τηλεόραση, πιάνει την ακρίδα, βγαίνει στο μπαλκόνι και την πετάει!!!! Ξαναξαπλώνει, λέγοντας ''αμάν, ρε Κατερίνα! Αρκούδες δεν φοβάσαι, ακρίδες φοβάσαι''! Κι εγώ μένω εκεί, άγαλμα, νομίζω ότι έχω περάσει σε άλλη διάσταση, περιμένω μόνο πια να ξημερώσει, για να πάρω την αδελφή μου και να της πω: ''Η μαμά μάς κοροϊδεύει. Είναι καλά και κάνει την άρρωστη''! Ναι, οι μάνες, τα μπορούν όλα για τα παιδιά τους! Όλα! ''Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε'', σας φωνάζουμε όσοι δεν τις έχουμε πια, αλλά έχουμε όλοι μας τόσες πολλές υπέροχες καθημερινές ιστορίες αγάπης να διηγηθούμε από τις μάνες μας... Ξημερώνει η Γιορτή της Μητέρας, έρχεται καλοκαίρι, τα φυτά στα μπαλκόνια μου μεγαλώνουν, οι μπαλκονόπορτες θα μένουν σε λίγο ανοιχτές και οι ακρίδες θα βρίσκουν περάσματα για το σπίτι μου...