ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από που να το πιάσω. Έχω ξεκινήσει πολλές φορές να γράφω αλλά πάντα το μετανιώνω. Είμαι αισίως 32 ετών και τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι ψυχολογικά δεν την παλεύω. Νιώθω ότι έχω αδειάσει από κάθε καλό συναίσθημα και ότι απλώς ακολουθώ κάθε μέρα ένα πρόγραμμα. Δεν έχω κάποια σταθερή δουλειά. Ασχολούμαι με ιδιαίτερα μαθήματα, ενώ παράλληλα τα πρωινά εργάζομαι σε γραφείο.Εργαζόμουν δηλαδή μέχρι και αυτόν τον μήνα και τώρα πρέπει να ψάχνομαι πάλι. Η μόνη μου διέξοδος είναι το γυμναστήριο. Κατά τ' άλλα δεν έχω φίλους κοντά μου. Μετά τις σπουδές και τη φοιτητική ζωή όλες οι παρέες μου σκορπίσανε και μου έμειναν απλά 2-3 άτομα που απλά θα βγω για έναν καφέ αραιά και που. Δεν νιώθω δέσιμο. Δεν έχω ζωή πέρα από τις δραστηριότητές μου και τη δουλειά. Ούτε κάτι ερωτικό παίζει. Αισθάνομαι απλώς ότι δεν έχω την ενέργεια. Είμαι άνθρωπος φιλικός, ευγενικός αλλά όχι τόσο κοινωνικός. Με τρώει η μοναξιά φουλ και αυτό έχει επηρεάσει πολύ τον ψυχισμό μου. Βλέπω άλλους γύρω μου που προοδεύουν, που έχουν ανθρώπους και εγώ απλά αναρωτιέμαι τι πάει τόσο στραβά με εμένα. Δεν ξέρω αν περνάω κάποιου είδους κατάθλιψη που έχει να κάνει με τα άγχη της ηλικίας των 30 και του μέλλοντος και του τί είναι γενικά ευτυχία για μένα ή πώς θα τα καταφέρω στη ζωή μου. Αλλά ναι, έτσι έχουν τα πράγματα. Ελπίζω να μη σας ψυχοπλάκωσα. Ξέρω ότι μπορεί να χρειάζεται να συζητήσω με έναν ειδικό αλλά οποιαδήποτε ενθαρρυντική κουβέντα από κάποιον που περνάει κάτι αντίστοιχο θα ήταν μια προσωρινή παρηγοριά για μένα.