ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τόσο καιρό ερχόμουν με την παρέα εκεί που δουλεύεις και περιμέναμε μόνο εσένα για να μας πάρεις παραγγελία . Τελικά το κατάλαβες, μαλλόν φταίει που σε κάρφωνα κι εγώ διακριτικότατα και κοκκίνιζα σαν τομάτα όταν μου μιλούσες. Με ρώτησες λοιπόν στα ίσια κάποια στιγμή αν μου αρέσεις και εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν ξέρω γιατί, έτσι ένιωσα, χωρίς ντροπή, χωρίς το φόβο της απόρριψης σού είπα στεγνά "Ναι, πάρα πολύ!" Απρόσμενα τότε είπες "Δεν σε πιστεύω, μου λες ψέματα. Εμένα πάντως μου αρέσεις. Αφού κατάλαβες ότι δεν έκανα πλάκα κι ότι απλά έπαθα κρίση ειλικρίνειας, μου είπες να βγούμε. Βγήκαμε λοιπόν μερικές φόρες και πραγματικά πίστευα ότι είσαι το καλύτερο παιδί που υπάρχει. Ένιωθα τόσο όμορφα κοντά σου, για πρώτη φορά ένιωσα ακόμα κι εκείνες τις πεταλούδες στο στομάχι. Ταιριάζαμε και στα πάντα, ακόμα και σ'αυτά που ήμασταν αταίριαστοι. Σε ερωτεύτηκα, ακόμα χειρότερα, σε εμπιστεύτηκα. Ακόμα κι οι φίλοι μου που είναι τόσο υπερπροστατευτικοί μαζί μου, ώντας κι εγώ χάπατο στους τομείς σχέση, έρωτας, κλπ, πίστευαν, όπως κι εγώ ότι ήσουν ο Καρυωτάκης στην Πολυδούρη μου(βέβαια εσύ δεν μας έκανες τη χάρη να αυτοκτονήσεις!!). Το έσπασε ,όμως, μια μέρα ο διάολος το πόδι του κι έμαθα ότι είσαι ανατολίς άνδρας, δεν σου φτάνει μόνο μία, και στην περίπτωση αυτή ήμουν εγώ η δεύτερη. Δεν λυπάμαι τόσο εμένα που στο κάτω κάτω σε ήξερα λίγους μήνες, όσο την άλλη κοπέλα που είναι 8 χρόνια μαζί σου. Πως γίνεται να έπαιζες τόσο καλό θέατρο; Να μου λες ψέματα κατάμουτρα, όταν σου λέω ότι ξέρω την αλήθεια; Κι όταν το παραδέχεσαι, να είσαι τόσο τιποτένιος, ώστε να μου λες ότι μόνο εμένα θέλεις, μόνο με μένα είσαι πραγματικά ερωτευμένος κι ότι έχει τελειώσει με την άλλη. Ειλικρινά λυπάμαι... Αλλά δεν αξίζεις τίποτα, ούτε τα δάκρυά μου, ούτε τα συναισθήματά μου καλά ή κακά...Δεν νιώθω τίποτα για σένα πια...