ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπορει να ειναι η πιο βαρετη εξομολογηση αλλα με πνιγει..Εδω και εναν χρονο εχω σχεση με ενα ατομο το οποιο χρειαζεται ψυχολογο! Και θεωρω γενικα οτι δεν ειναι ασχημο αυτο που λεω ισα ισα ολοι εχουμε τα θεματακια μας! Στην αρχη της σχεσης μας πηγαινε καλα, ηρεμα γνωριζαμε ο ενας τον αλλον και μου εκανε καλη εντυπωση. Δεθηκαμε πολυ γρηγορα..Ομως,ειχε πολυ ιδιοτροπο χαρακτηρα, τσακωνομασταν εντονα, ερχοταν κατω απο το σπιτι μου και φωναζε,σπαγαμε πραγματα, ουρλιαζαμε, χωριζαμε..Και παλι απο την αρχη! Ολα κατεληγαν τοσο ομορφα, μια συγγνωμη αρκουσε για να γυρισω χωρις δευτερη σκεψη και ημασταν μεσα στα μελια! Ανεχτηκα λογια που δεν λεμε σε ανθρωπο, βρισιες απιστευτες που δεν θα δεχομουν ποτέ.. Σε καθε "χωρισμο" απο αντιδραση εκανε αιτηματα σε γυναικες σε ολα τα social media και οταν τα βρισκαμε πηγαινε και τις διεγραφε σαν παιδακι. Μια ανωριμη συμπεριφορα ας πουμε μεσα σε ενα τοσο σοβαρο εξωτερικα ατομο. Τον τελευταιο καιρο μου συμπεριφεροταν απαισια, εκλαιγα καθημερινα και μου εδειχνε τον χειροτερο του εαυτο. Απο εδω και κατω αρχιζει το στορυ, συγγνωμη αν φλυαρω:Πριν λιγες μερες ειχε γενεθλια και εγω δεν βρισκομουν στην πολη που ζουμε ..Στα γενεθλια του με ρωτουσε συνεχεια που ειμαι, αν θα παω εκει να τον δω και εγω του ελεγα οτι δυστυχως δεν θα τα περασουμε μαζι. Εκεινος απο το πρωι αρχισε να αντιδρα και μου την ελεγε αλλα εγω απο μεσα μου γελουσα γιατι ημουν στο σπιτι μου παρεα με μια τουρτα και ετοιμη σε λιγες ωρες να του κανω εκπληξη (απογευματακι-βραδακι). Μια ωρα πριν φυγω απο το σπιτι μου με παιρνει τηλεφωνο και αφου με εκανε πραγματικα ξεφτιλα σαν ατομο (40-50 λεπτα με εβριζε) στο τελος μου ειπε οτι εχει ξενερωσει μαζι μου πολυ καιρο τωρα και το συνεχιζει μηπως κερδισει κατι αλλο απο εμενα ή δεθουμε στα γενεθλια του! Με χωρισε! Εγω με κλαματα του λεω που βρισκομαι και τι εχω κανει και να μην τα πολυλογω εγινε χαμος.. Με επαιρνε και με παιρνει απο τοτε και μου ζηταει συγγνωμη, μου λεει δεν μπορει να συνεχισει χωρις εμενα και κλαιει..Νομιζω πως το ατομο αυτο ειναι διχασμενη προσωπικοτητα. Οταν μαλακωνω λιγο στο τηλεφωνο με κατηγορει και φωναζει.. Αλλα με καλει ολη την ωρα και οπου ειμαι ερχεται και αυτος.. Κλαιει, μου λεει γλυκα λογια.. Και εγω γενικα απο την φυση μου σαν ανθρωπος εχω ανεχτει πολλα γιατι ειμαι πολυ ευαιθητη και με δενουν οι αναμνησεις..Και πειτε με και χαζη αλλα παλι θα τον ειχα συγχωρησει γιατι ξερω οτι συμπεριφεται ανωριμα ωρες ωρες αλλα δεν αντεξα με αυτο που ειπε.. δεν γινεται να ειμαι τοσο κοροιδο και να μου λεει οτι εχει τελειωσει καιρο τωρα κατι και απλα δεν το λεει..Συγχωρω απο ευαισθησια οπου υπαρχει αγαπη.. Αλλα αν ο αλλος σου λεει οτι δεν υπαρχει αγαπη; Ποια ειναι η γνωμη σας;