ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νέος γιατρός είμαι, ανειδίκευτος ακόμα, και νομίζω θέλω να εξομολογηθώ τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ λόγο, όπως τον ζούμε όλοι οι νέοι γιατροί, που έχουν ερημώσει τα Νοσοκομεία της επαρχίας και τα αγροτικά των νησιών. Και πιστέψτε με, ΔΕΝ είναι τα λεφτά (που όλως παραπλανητικά διαφημίζονται από τα ΜΜΕ). Ούτε τόσο η έλλειψη προσωπικού. Είναι βασικά η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ και η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΝΟΜΙΚΗ κάλυψη στη δουλειά που κάνουμε. Θα εξηγήσω.Αρχικά είναι ΜΥΘΟΣ ότι ο σημαντικότερος λόγος που δεν καλύπτονται τα αγροτικά, κυρίως σε νησιωτικές περιοχές, είναι τα λεφτά. Αυτή τη στιγμή ο μισθός ενός αγροτικού ιατρού σε κανονική θέση είναι 900 ευρώ βασικός μισθός και 400 ευρώ οι 7 εφημερίες πλαφόν. Σύνολο 1.300 ευρώ τον μήνα (οι εφημερίες με καθυστέρηση βέβαια). Σαφώς είναι λιγότερα από παλαιότερα, σαφώς είναι ψίχουλα μπροστά στη δουλειά που βγάζουμε, σαφώς με τους λογαριασμούς μένουνε λίγα στην άκρη, αλλά και πάλι, δεν θα βγάλει κανείς και περισσότερα στην Ελλάδα της κρίσης. Όσοι μένουμε Ελλάδα κάνουμε ειδικότητα ακόμα και με λίγα χρήματα.Επομένως τα λεφτά είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, αλλά κατά την άποψή μου υπάρχουνε πολύ σοβαρότεροι λόγοι που κάνουνε το αγροτικό επισφαλές και επικίνδυνο επάγγελμα για εμάς. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι ο αγροτικός ιατρός στα απόμερα μέρη αποτελεί το εξιλαστήριο ΘΥΜΑ στο οποίο μπορεί εύκολα να ξεσπάσει ο κόσμος για τις ελλείψεις του ελληνικού Ε.Σ.Υ. Όπως και στις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, έτσι και εδώ, ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράγμα: Να εξυπηρετηθεί.Συμπόνιες προς τον γιατρό δεν υπάρχουνε. Οι άνθρωποι είναι απαιτητικοί, έχουνε απαιτήσεις ασυμβίβαστες με την ελληνική πραγματικότητα, απειλούνε με αναφορές, είναι ανενημέρωτοι έως αδιάφοροι για τις αρμοδιότητες (επιστημονικές ή νομικές) ενός αγροτικού ιατρού. Αυτό ισχύει ακόμα και για την συνταγογράφηση που τα παράπονα δίνουνε και παίρνουν. Αλλά κυρίως ανησυχεί το επείγον της εφημερίας. Το να σε σύρουνε σε διοικητικές ή νομικές περιπέτειες επειδή π.χ. Δεν μπόρεσες να σώσεις τον 87 χρονο με τα 2 εγκεφαλικά και την κολπική μαρμαρυγή, από το πνευμονικό οίδημα που έπαθε, είναι μπελάς, ακόμα και εάν ξέρεις ότι θα αθωωθείς στο τέλος.Η περιφέρεια πλέον κατοικείται από γέροντες με ένα σορρό προβλήματα υγείας. Ακόμα και να καταφέρουμε να κανονίσουμε να οργανωθεί διακομιδή σε γειτονικό Νοσοκομείο σε λογικά πλαίσια (που σε νησιωτική περιοχή πολύ αμφιβάλλω αν θα γίνει έγκαιρα ή αν το Νοσοκομείο προσκομιδής θα είναι κατάλληλα εξοπλισμένο για να δεχτεί τέτοιο ασθενή) κατά τη χρονική διάρκεια διακομιδής και προσκομιδής του ασθενούς στο Νοσοκομείο μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Ποιος νέος, ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΣ γιατρός, θα τολμήσει να αναλάβει τέτοια ευθύνη;;; Γιατί ξαναθυμίζω, ο αγροτικός είναι ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΣ.Κοιτάξτε, είναι λυπηρό αυτό που θα πω, αλλά ανά τους αιώνες και ανά τις χώρες, και ανά περιοχή, δεν έχουμε όλοι την ίδια αντιμετώπιση υγείας. Η Ιατρική με τις δυνατότητες υγείας της, είναι μία. Καθολική, ίδια. Αλλά δεν μπορούνε όλες οι δυνατότητές της να εφαρμώζονται παντού το ίδιο. Ωραίο το τροπάριο: "Δωρεάν Υγείας για όλους", αλλά δυστυχώς, αυτό χρειάζεται λεφτά. Δεν είναι όλες οι χώρες το ίδιο πλούσιες και δεν είναι σε όλες τις χώρες όλοι το ίδιο πλούσιοι. Η μεγάλη διαφορά που έχει η χώρα μας από τις άλλες χώρες, είναι ότι ενώ λειτουργεί με μια δεδομένη άρπα κόλλα κατάσταση, οι νόμοι της στο δικαστήριο δεν σε αντιμετωπίζουνε με την δεδομένη αυτή κατάσταση, αλλά είναι ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΙ και απευθύνονται σε μια ΙΔΕΑΤΗ ιατρική πράξη, που δεν υφίσταται στην Ελλάδα.Δεν εξετάζουμε το αν καλώς ή κακώς δεν υφίσταται. Για μένα, είμαστε φτωχή χώρα. Σαφώς μπορούσαμε να μην πεθαίνουμε σαν τα σκυλιά στα κρεβάτια των Νοσοκομείων, αλλά από την άλλη είναι αλλαζονεία να θέλουμε να έχουμε την Ιατρική Περίθαλψη της υπόλοιπης Ευρώπης. Εγώ σαν Γιατρός που ζω σε αυτή την χώρα, να δεχτώ ότι δεν έχω να φάω και ότι δουλεύω χωρίς αμοιβή για να φροντίζω ανθρώπους που ξέρω ότι θα μου πεθάνουνε, γιατί πάλι ζω σε μια καταστραμμένη χώρα που δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω. Αλλά αυτό που για μένα είναι να σε σκοτώνει, είναι ότι ενώ αυτή είναι η πραγματικότητα, κανένας δεν σε δικαιολογεί που πεθαίνουνε αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό πραγματικά δεν ξέρω αν θα μάθω να το αντέχω.Για όσους έχουμε απομείνει. Γιατί όσοι μείναμε σκεφτόμαστε και εμείς να πάμε κάποια στιγμή στο εξωτερικό. Και τότε θα δείτε πόσοι θα πεθάνουνε. Θα έρθει σαν αποτέλεσμα της έλλειψης στελέχωσης. Ήδη τα νοσοκομεία λειτουργούνε κάτω από τα όρια ασφαλείας. Απλά πράγματα. Όριο ασφαλείας σημαίνει όριο ασφαλείας. Πιο κάτω πεθαίνεις. Μακάρι να μην είμαστε και να μην είστε εδώ να το ζήσουμε.