ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
16.6.2020 | 01:19

Ας με συμβουλέψει κάποιος-α.

Καλησπέρα σας!!! Θα ήθελα να μοιραστώ το πρόβλήμά μου μαζί σας και αν μου προτείνετε κάποια λύση σε αυτό που νιώθω. Τον άντρα μου το γνώρισα στα 20. Δεν τον αγάπησα ποτέ. Εκτίμησα όμως ότι με αγαπούσε αυτός, καθώς ήμουν από φτωχή οικογένεια, αυτός ευκατάστατος, μόλις είχε ξεκινήσει στα πρατήρια του πατέρα του - πετυχημένου επιχειρηματία και με βοήθησε να τελειώσω ακόμα και τη σχολή μου και ηθικά και οικονομικά (Δεν είχα χρήματα ούτε για τσιγάρα, οι γονείς μου αγρότες,στερούνταν για να σπουδάζω εγώ). Δεν τον απάτησα ποτέ, από τη μια γιατί δεν είμαι τέτοιου είδους γυναίκα, από την άλλη γιατί υποσχέθηκα στον πατέρα μου τον οποίο λατρεύω πως τα χέρια που με βοήθησαν δε θα τα αδικήσω ποτέ, όπως αυτός μου δίδαξε από παιδί. Ο άντρας μου έχει ένα θέμα με το βάρος του. Πάντα τον έβλεπα σαν το γνωστό ροζ ζώο με την κλασική μούρη (καταλαβαίνετε τί εννοώ). Έχουμε 2 παιδιά. Η κόρη μου φοιτήτρια πλέον σε άλλη πολή, όμορφη, ψηλή, σιλφίδα, τη μεγάλωσα με το μπαλέτο της, με τρεις ξένες γλώσσες, με αρμόνιο και κιθάρα, διμοφιλής, με πολλές φίλες. Το πρόβλημα είναι ο γιος μου. Είναι 15 ετών και στο θέμα όρεξης είναι ίδιος ο πατέρας του. Τους βλέπω και τους δυο στο τραπέζι να τρώνε, έχουν ακριβώς την ίδια στάση, μοιάζουν και πολύ και τους παρομοιάζω με αυτό το ζώο που σας είπα προλίγο. Ακόμα και οι φίλοι του είναι σαν αυτόν. Αντί να βγουν να διασκεδάσουν νέα παιδιά, να φλερτάρουν, το μυαλό τους το έχουν στις κρέπες, τις πίτσες και τα γυράδικα. Κι όλο αυτό με τρελαίνει και σιχαίνομαι τον άντρα μου ακόμα πιο πολύ, γιατί σκέφτομαι πως αν έπαιρνα κάποιον που πραγματικά αγαπούσα να μην ένιωθα τώρα έτσι. Ντρέπομαι και για τους δύο, πρωτίστως όμως για τον εαυτό μου. Σας παρακαλώ, τί θα με συμβουλεύατε να κάνω; Συμβουλές από οποιαδήποτε ηλικία, γονείς, μη γονείς, νεολαία κλπ.
8
 
 
 
 
σχόλια
Το να σκέφτεσαι τώρα, ότι αν έπαιρνες κάποιον άλλο που πραγματικά αγαπούσες μπορεί να μην ένιωθες έτσι, είναι πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου. Ηταν επιλογή σου, γιατί έτσι σε βόλευε τότε, και σου έλυνε προβλήματα.Γιατί η κόρη μεγάλωσε αλλιώς και ο γιός αλλιώς. Γιατί και τα δύο παιδιά δεν είχαν ίδια αντιμετώπιση ? θα μπορούσα να σου παραθέσω ένα σωρό ερωτήματα.Το συμπέρασμα είναι ότι ψάχνεις να βρείς λύσεις, σε μιά διαμορφωμένη πλέον εδώ και πολλά χρόνια κατάσταση. μάλλον είναι ουτοπία.Εκείνο που θα σου έλεγα είναι να προσπαθήσεις έστω και τώρα, μαζί με τον σύζυγο, να διορθώσετε την κατάσταση του γιούΥ.Γ Είνιαι ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο να χαρακτηρίζεις και το παιδί γουρούνι.!!!
Καταλαβαίνω το δράμα σου. Πέραν όσων έκανε για σένα που δεν είχες εσώρουχο να βάλεις, έπρεπε να είναι και παιδαράς με φέτες κοιλιακούς και να τρώει για βραδινό μια αγελαδίτσα.Το πως τρώει το παιδί είναι εν πολλοίς δικό σας σφάλμα. Είπες ότι δεν αδικείς χέρια που σε βοήθησαν, αλλά φαίνεται να το κάνεις παρομοιάζοντας τον με γουρούνι.Όταν χορτάσει η ψείρα, βγαίνει στον γιακά λέει μια παροιμία.
Οι γυναίκες που πάνε με κάποιον για τα λεφτά, δεν υπολογίζουν παιδιά. Διότι απλά αυτά δεν αποτέλεσαν καρπό αγάπης και αλληλοσυμπλήρωσης με τον σύντροφό τους, αλλά μιας εγχρήματης συναλλαγής.
Μεγάλο λάθος να παντρευτείς κάποιον απλά για οικονομικούς λόγους ενώ δεν έχεις κανένα συναίσθημα. Αλλά πέρα από αυτό, τον άντρα σου άντε πες τον σιχαίνεσαι.. το παιδί σου όμως;; Πολύ βαρύ! (Δεν εννοώ στα κιλά).

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon