ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω την εντύπωση βρε παιδιά ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι φτιαγμένοι να ζήσουν ποτέ το "υπέρτατο, απόλυτο και ανεπανάληπτο" αγαθό του έρωτα. Σκεφτείτε μόνο πόσοι μόνοι υπάρχουν και τη ευτέλεια των σημερινών ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή η σκέψη του αιώνιου single, ότι κάνει κάτι λάθος, τον κυνηγά μια ζωή κι όσο περνούν τα χρόνια τα πειστήρια της ενοχής τον χαράζουν μέρα με τη μέρα. Με απόλυτη πλέον σιγουριά παρόλο το νεαρό της ηλίκιας μου, εξομολογούμαι την πεποίθηση μου ότι ανήκω και εγώ στο εν λόγω κλαμπ. Δε πιστεύω στα ρομάτζα πλέον, δε πιστεύω ότι κάποια στιγμή στη ζωή σου θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος που θα σου αλλάξει τη ζωή. Σκέτη απογοήτευση είναι για μένα το ερωτικό κομμάτι. Πάντα ένιωθα αόρατη σε αυτό το τομέα, πάντα ένιωθα ότι δε με προσέχει κανείς διαφορετικά, και ένα γεγονός μου ήταν αρκετό να το διαπιστώσω αυτή τη πικρή αλήθεια. Δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω σε κάτι καλό και δε μπορώ να βρω. Πλέον προσπαθώ να πείσω ολοκληρωτικά τον ευατό μου ότι όλη την υπόλοιπη ζωή μου θα τη περάσω χωρίς σύντροφο, όπως συνέβαινε ως τώρα. Και στα νιάτα καλά είναι, μετά τι γίνεται; Προς Θεού, δεν απαξιώ τον έρωτα. Νιώθω όμως δεν είναι για μένα. Ούτε απελπισμένη δε με θεωρώ πια. Απλώς απόλυτα απαλλαγμένη.