ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι η Α., ειμαι 32 χρονών και έχω σχέση τα τελευταία 7 χρόνια με τον Β., τον άνθρωπο που μεγάλωσα μαζί, τον παιδικό μου φίλο, συμμαθητή, κολλητό, σχεδόν αδερφό. Είμασταν πάντα κρυφά ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο και ζούσαμε αυτό τον πλατωνικό έρωτα για πολλά πολλά χρόνια, ώσπου καταλήξαμε μαζί, αγαπημένοι και τρισευτυχισμένοι. Ζούμε στο σπίτι μας, κοντά στους γονείς μας που και αυτοί γνωρίζονται πολλά χρόνια και τα πάνε καλά. Με αυτόν τον άνθρωπο μεγάλωσα, ωρίμασα, με άλλαξε και τον άλλαξα, είναι ο δεύτερος εαυτός μου, τον αγαπώ όσο τίποτα και αυτός το ίδιο. Έχουμε συγκρούσεις όπως όλα τα ζευγάρια αλλά η αγάπη είναι πιο δυνατή. Όπως είναι αναμενόμενο μετά από τόσα χρόνια η καρδιά μου δεν χτυπάει όταν τον βλέπω στην πόρτα, δεν περιμένω με αγωνία ένα του μήνυμα, δεν φοράω τα καλά μου όταν πάμε για καφέ. Τον αγαπώ πολυ όμως. Παρακολουθώ σεμινάρια για τη δουλεία μου το τελευταίο εξάμηνο και εκεί γνώρισα τον Γ. ο οποιος ειναι 43 χρονών και τα έχει με την Δ. τα τελευταία 4 χρόνια. Ο Γ. είναι ενας ώριμος άντρας, πολύ έξυπνος, με βαθύ βλέμμα και πυρόξανθα μαλλιά. Κάποια στιγμή τράβηξα την προσοχή του Γ. και με πλησιασε, τον αφησα να με μάθει, να μπει στη καθημερινότητα μου, να μάθει τις δραστηριότητες μου, τι με φοβίζει, τι αγαπώ, τι περιμένω απο τη ζωη. Μου μίλησε και εκείνος για τη δική του, έμαθα τις αδυναμίες του, έμαθα με τι γελάει και τον ένιωσα πιο δικό μου, κάτι σαν φίλο στενό και ας μην γνωριζόμασταν πολύ. Ο Γ. δεν με πολιόρκησε ποτέ, πάντα σεβέται το ότι τα έχω με τον Β. και εκείνος με την Δ. Όμως μαζί του νιώθω πάλι σαν παιδί, και εκείνος το ίδιο, νιώθω να μοιάζουμε, νίωθω να ζούμε το ίδιο ανομολόγητο πάθος και να φοβόμαστε να γκρεμίσουμε όνειρα και κόπους χρόνων για αυτό. Κάθε βδομάδα περιμένει ο ένας να δει τον άλλο, να ανταλλάξουμε βλέμματα έρωτα και να δώσουμε κρυφό όρκο πως υπάρχει εκεί ο ένας για τον άλλο. Η Δ. είναι 40 χρονών, μια όμορφη γυναίκα με καλή καρδιά που δεν θα ήθελα ποτέ να πληγώσω. Ο Γ. την αγαπάει και καταλαβαίνω το γιατί. Εγώ και ο Γ. όποτε ανοίγουμε τις καρδιές μας, μιλάμε για τα πάντα αλλά σπάνια αναφερόμαστε στον Β. και στην Δ. Είναι τόσο λάθος, τόσο άδικο, τοσο ανανεωτικό, τόσο αυτοκαταστροφικό, τόσο αδιέξοδο και τόσο ανεξελεγκο όλο αυτό που με ξεπερνάει. Το Β. θέλω να τον παντρευτώ, είναι η ζωή μου όλη, και ήρθε ένας Γ. και με ταρακούνησε... Για πόσο όμως;Βοηθείστε με!