17.11.2014 | 21:02
Μεχρι ποτε Θεε μου με αυτη τη ψυχολογια ;
Μεχρι ποτε να νιωθω νεκρος ; Κυριολεκτικα νεκρος ; Ως ποτε θα κανω κακο στον εαυτο μου ; Ως ποτε θα πεφτω και θα σηκωνομαι ; Ως ποτε θα κοιμαμαι και θα ξυπνω με πονο ψυχης ; Μεχρι ποτε θα κανω τον μαλακα που ολα τα βλεπει τελεια ; Τι εγινε με εμενα..κανενα συμπαν δεν συννομοτει ; Πρεπει να περναω ολα αυτα που περναω ; Ως ποτε ; Ωσπου να μισησω τον ιδιο μου τον εαυτο ; Εμεινε τιποτα για εμενα ; Σημερα με κοιταξα στο καθρεφτη,σηκωσα το βλεμμα μου κι καρφωθηκα στα ματια μου. Εβλεπα δυο ματαρες γαλαζιες που ολοι μενουν με ανοιχτο στομα κι δεν μπορουσα να πω ναι ρρ ωραια ματια εχω. Κοιταζα τον εαυτο μου καρφωτα στα ματια και ελεγα απο μεσα μου ποσο σε μισω. Σα να μιλουσα σε εναν τυπο μες το καθρεφτη. Ποσο ακομα Θεε μου; Καμια ελπιδα απο πουθενα..Απο πουθενα ομως. Ζω εγω τωρα δηλαδη ; Αρχιδια ! Τι καθημερινοτητα Θεε μου...........τι δοκιμασια ειναι αυτη τοσο καιρο τωρα...Μακαρι να ηταν ολα μα ολα μα ολα αλλιως! Μακαρι ρε γαμωτο! Μα κα ρι! Μεσα απο τη καρδια μου ρε παιδια...ποτε ποτε ποτεεεε να μην ερθετε στη θεση μου. Τιποτα αλλο, αυτο. Να ειστε ολοι καλα
