ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 40αρης κ θα σας διηγηθω ένα περιστατικό το οποίο δεν είναι κ τίποτα το σπουδαίο από μόνο του αλλά σε μένα εδρασε αρκετά αρνητικά κ το είχα φωλιασμενο εδώ κ 30 χρόνια μέσα μου, κρυμμένο στο υποσυνειδητο μου.Ήταν ένα καλοκαίρι που ήμουν προσκοπος κ είχαμε πάει όλοι μαζί κατασκήνωση σε εν χωριό έξω από την Χαλκιδική. Ήμουν 12-13 τότε κ η συναισθήματικη μου κατάσταση ήταν ήδη πολύ άσχημη γιατί μόλις είχαν χωρίσει οι γονείς μου κ είχαν χωρίσει με απιστευτους τσακωμους - βρισιδια κ χοντρά σκηνικά. Σε εκείνη την κατασκήνωση λοιπόν είχανε διοργανώσει κάτι σαν Ολυμπιάδα, με παρόμοια αγωνίσματα κ δίνανε κ τιμητικα μετάλλια. Εγώ για κάποιο λόγο ήθελα πολύ να δθακριθω κ ήξερα ότι αυτό θα μπορούσα να το κατορθωσω στο αγώνισμα του μαραθωνιου, γιατί ήξερα ότι ήμουν καλός κ μου άρεσε κιολας. Σε αυτό το αγώνισμα έπρεπε να φύγεις από την κατασκήνωση να τρέξεις έως στο χωριό να πας στον κεντρικό κρεωπολη να σου βάλει μια υπογραφή σε ένα χαρτί κ να επιστρέψεις πίσω. Η διαδρομή ήταν περίπου 10-15 χλμ κ είχε κ ειδικά σημάδια στο δρόμο. Εγώ στον αγώνα έβαλα φουλ τα δυνατά μου κ τα πήγαινα έως τα μέσα της διαδρομής εξαιρετικά. Εγώ να φανταστείτε είχα πάρει ήδη την υπόγραφη από τον κρεωπολη κ επεστρεφα κ ο δεύτερος δεν είχε μπει ακόμα στο χωριό. Κάνα χιλιόμετρο όμως πριν το τέρμα στην κατασκήνωση μπέρδεμα το δρόμο. Κατέληξα σε άγνωστα τελείως μέρη κ όταν το αντιληφθηκα ήταν πλέον αργά. Παρόλα αυτά επέστρεψα πίσω, τα έδωσα όλα μήπως κ καταφέρω κ το σωσω αλλά δεν μπόρεσα κ τερμάτισα δεύτερος. Το ποσό μου στοίχισε αυτό δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Δεν ήταν μόνο αυτό το γεγονός, ήταν κ ο χωρισμός κ το ότι όλων των άλλων παιδιών είχαν έρθει να τους δουν οι γονείς τους κ μένα ακόμα δεν είχε έρθει κανένας. Πολύ θλίψη κ πολύ κλάμα. Κ δεν είναι μόνο αυτό. Σήμερα στα 40 μου που ήμουν στην μπανιέρα μου, θυμήθηκα πάλι έντονα αυτό το σκηνικο κ έκλαιγα με αναφιλητα μη μπορώντας να σταματήσω. 30 + χρόνια κ το κουβαλουσα μέσα μου κ είναι σχεδόν σίγουρος πως είχε επηρεάσει σε πολλές πτυχές την συμπεριφορά μου κυρίως αρνητικά. Θέλω να πιστεύω πως αυτό το κλάμα, αυτό το ξέσπασμα ήταν λυτρωτικο κ πως πραγματικά ελευθερωθηκα από αυτήν την πληγή μέσα μου. Μακάρι, 30 χρόνια το κουβαλουσα μέσα μου.....