ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όχι μόνο είσαι εσύ στο έλεος του άλλου όπως αναφέρεις και όντως έτσι είναι,έχει μια ευαλωτοτητα ο έρωτας,είναι και ο άλλος ευάλωτος αφού αφήνει τον εαυτό του σε σένα.
Μιλάμε για αμοιβαία συναισθήματα και για αμοιβαίο έρωτα . Που δε σε νοιάζει η ευαλωτοτητα γιατί ξέρεις ότι και ο άλλος είναι ευάλωτος πλάι σου και ξέρεις ότι μαζί με τα όποια λάθη σας και σωστά προσπαθείτε για το καλύτερο .
Το να φοβάμαι να αφεθω να απολαύσω τον έρωτα επειδή ο άλλος θα με χωρίσει σε τρεις ημέρες αυτο δεν είναι έρωτας είναι φάση. Και αυτά τα βλέπεις από τη γενικότερη συμπεριφορά και πράξεις και θέση του άλλου αν νιώθει αμοιβαία συναισθήματα αν ζει τον έρωτα μαζί σου.
Αν φεύγει κι έρχεται και αν φοβάσαι πότε θα σε πετάξει που αυτό μπορεί να συμβεί και παντού τότε δεν είναι έρωτας είναι περνάμε την ώρα μας.
Αυτά τα βλέπεις τα συναισθήματα τις συμπεριφορές και εκεί που είναι ο άλλος φουλ ερωτευμένος και είσαι κι εσύ εκεί δεν κάθεσαι να μετράς τώρα λες να με χωρίσει? Σήμερα δεν με αγαπάει όπως χθες κλπ κλπ.
Υπάρχουν προβλήματα υπάρχει μια ανεκτικότητα αν θέλεις στο ότι αποφασίζουμε να αποδεχθούμε έναν άλλον άνθρωπο στη ζωή μας τα προσωπικά όρια βεβαίως του καθενός υπάρχουν και είναι σεβαστά,αλλά όταν το ζεις το ζεις που λέμε και δεν κάθεσαι εκείνη τη στιγμή να ζυγίζεις πράγματα,δε σε αφήνει ο έρωτας που λέμε.
Περνώντας ο καιρός απλά ξεκαθαρίζει το όλο πράγμα προς τα πού οδηγεί και φυσικά εκεί κάνεις και τον ανάλογο απολογισμό.
Και στη διάρκεια του.
Αλλά αλίμονο λάθη γίνονται προσπαθείς να βελτιωνεσαι και το κυριότερο ωριμάζεις μέσα από όλο αυτό .

Αυτή ακριβώς την σκέψη είχα κάνει αρκετά χρόνια πριν όταν ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, πρέπει να ήταν το καλοκαίρι μεταξύ Β' και Γ' γυμνασίου, δηλαδή το καλοκαίρι του 2009 (28 είμαι) που είχα πάει κατασκήνωση και γνώρισα την πρώτη μου κοπέλα, δεν κάναμε σχέση απλά μιλούσαμε και φιληθήκαμε λίγο (η λεγόμενη "φάση" που τόσο έχει συνυφαστεί μέσα μου με εκείνη την εποχή του Hi5, του MySpace, του MSN explorer, των emo και των ποζεριών του φβ) και λέγαμε να ανταλλάξουμε emails για να συνεχίσουμε να μιλάμε και μετά το τέλος της κατασκηνωτική περιόδου των 21 ημερών επειδή έμενε σε άλλη πόλη. Της έδωσα το δικό μου και πριν το γράψω σε χαρτάκι, το έλεγξα παραπάνω από 10 φορές (αν και δεν ήταν μεγάλο σε χαρακτήρες) και το έγραψα 3-4 διαφορετικές φορές με όσο πιο καλά γράμματα μπορούσα να κάνω, καθαρά και ευανάγνωστα, ακόμα και εγχείριση να έκανε κάποιος στα μάτια θα μπορούσε να τα διαβάσει στο 1 μέτρο. Της το έδωσα στο χέρι την τελευταία μέρα πριν αποχαιρετιστούμε και έρθουν οι γονείς μας να μας πάρουν. Είδα που το έβαλε στο τσαντάκι της, σε μία εσωτερική τσέπη, (άρα κανένα απολύτως σενάριο στο οποίο το χάνει ή γλιστράει κάπου) με χαιρέτησε και ήταν η τελευταία φορά που την είδα. Πέρασαν 3 μήνες στους οποίους κάθε μέρα κοιτούσα το email μου, και εισερχόμενα και ανεπιθύμητα και έστελνα με ένα άλλο email ότι νάναι γράμματα στον εαυτό μου για να σιγουρευτώ πως ακόμα λειτουργεί και δεν είναι κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Ποτέ δεν πήρα κάποιο μήνυμά της. Και από εκείνη την μέρα που συνειδητοποίησα πως δεν έχεις κανέναν απολύτως έλεγχο στα περί έρωτα μιας και αποφασίζει και ο άλλος για την επιτυχία του έρωτά/της σχέσης σας, κατάλαβα πως δεν πρέπει ποτέ να δίνομαι ψυχικά 100% και για κανέναν λόγο. Πληγώθηκα λίγο σχετικά με όλη αυτή την εμπειρία (παιδάκι 14χρονών δύσκολα πληγώνεται μέσα σε 21 μέρες γνωριμίας με κοπέλα και με μερικά φιλάκια) επειδή είχα συνέχεια πράματα να κάνω, αλλά και αργότερα που πληγώθηκα από άλλη κοπέλα ήρθε αυτόματα η ανάμνηση της κοπέλας από την κατασκήνωση στο μυαλό μου. Ποτέ δεν πρέπει να νιώθει κάποιος σαν να έχει τον έλεγχο. Άμα έχεις 5€ στην τσέπη ναι, έχεις τον απόλυτο έλεγχο (εφόσον είναι ξεκαθαρισμένη η τιμή αυτού/ων που θέλεις να αγοράσεις) όσον αφορά το ξόδεμά τους. Άμα έχεις ένα μπουκάλι νερό έχεις τον απόλυτο έλεγχο άμα θα το πιεις ή θα το αφήσεις για αργότερα. Άπειρα παραδείγματα όπου εσύ έχεις τον απόλυτο έλεγχο. Σε ό,τι αφορά ανθρώπους δεν ισχύει το ίδιο και ειδικά στα ερωτικά επειδή επαγγελμάτικα άντε σας δεσμεύει ένα συμβόλαιο που καθορίζει λίγο έως πολύ τι πρέπει να κάνεις και τι όχι, στα συγγενικά έχετε λίγο πολύ μία κοινωνικής μορφή ευθύνη ως προς την συμπεριφορά. Στα φιλικά λίγο πολύ δεν πέφτεις και από τα σύννεφα επειδή αν έχεις τον άλλον 2 και 3 χρόνια φίλο, η λογική λέει πως τον έχεις μάθει πλέον και μπορείς να περιμένεις πως θα αντιδράσει στο κάθε τι. Στα ερωτικά δεν ισχύει τίποτα τέτοιο. Μία σπίθα είναι ο έρωτας, την μία υπάρχει την άλλη όχι και εσύ κάνεις ό,τι μπορείς από την πλευρά σου αλλά δε μπορείς να πεις στον άλλον "αγάπα με!" και απλά να σ'αγαπήσει, δεν λειτουργεί έτσι. Γι'αυτό συμφωνώ απόλυτα με το συμπέρασμά σου. Πρέπει όσοι ερωτευόμαστε (όσο και αν λένε το γνωστό "ο έρωτας και ο πόλεμος λογική δεν έχουν" και άλλα παρόμοια) να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας την υπενθύμιση των εμπειριών μας ότι άνα πάσα στιγμή όλα μπορεί να τα τελειώσει ο άλλος, οπότε ποτέ να μην νιώσουμε δεδομένο τον έρωτά του. Όσοι δίνονται απόλυτα στον έρωτα είναι ή μικρά παιδιά που ακόμα δεν έμαθαν το αληθινό πρόσωπο του έρωτα ή μαζόχες, δεν εξηγείται αλλιώς.