ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...ένα αγόρι και γνώρισε ένα κορίτσι. Και αμέσως συμπάθησαν ο ένας τον άλλον. Και έγιναν φίλοι, πραγματικοί φίλοι. Και έζησαν μαζί πολλές όμορφες στιγμές. Πάρα πολλές. Και το κορίτσι μετά από χρόνια είπε στο αγόρι πως το αγαπάει. Και τότε το αγόρι δεν ήξερε τι να απαντήσει και πλήγωσε το κορίτσι με τη σιωπή του. Αλλά δεν το ήθελε. Απλά δεν ήθελε ποτέ να κοροιδέψει το κορίτσι. Γιατί κι αυτός την αγαπούσε, αλλά με τον δικό του τρόπο. Την αγαπούσε τόσο βαθιά, όσο τίποτε άλλο. Αλλά δεν ήταν αγάπη ερωτική. Ούτε απλά φιλική. Ξεπερνούσε τα όρια της φιλίας. Και μετά από καιρό το κορίτσι γνώρισε ένα άλλο αγόρι. Και χάθηκε. Σταμάτησε να τηλεφωνεί. Αλλά το αγόρι ήξερε πως το κορίτσι τον αγαπούσε ακόμη. Και καταλάβαινε πως τον αποφεύγει γιατί δεν ήθελε να πληγωθεί άλλο. Και το καταλάβαινε από τα μάτια. Γιατί τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέμματα. Αλλά το αγόρι δεν έφταιγε. Δεν είχε κάνει τίποτε κακό. Απλώς, την ήθελε ευτυχισμένη και ήξερε πως ο ίδιος δεν ήταν για εκείνη. Αλλά ήταν η σειρά του να πληγωθεί. Επειδή ξέρει ότι εκείνη ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που έχει συναντήσει στη ζωή του. Ό,τι καλύτερο του είχε τύχει. Και δεν άντεχε να την χάσει.Μία μέρα την είδε έξω τυχαία. Και εκείνη είχε ένα βλέμμα απολογητικό. Γιατί ήξερε πως τον είχε αφήσει μόνο. Και ένιωθε εκείνη, μόνο εκείνη, τη μοναξιά που ένιωθε το αγόρι σ' αυτόν τον κόσμο. Και δεν του ζήτησε συγγνώμη. Αλλά δε χρειαζόταν. Γιατί του το είπαν τα μάτια της.Και το αγόρι έφυγε. Περπατούσε μόνος μέσα στη νύχτα. Και έγινε ένα με τη σιωπή της. Και μετά δάκρυσε. Κι εκείνο το δάκρυ έμοιαζε τόσο βαρύ στο πρόσωπό του, όσο τίποτε άλλο.Γιατί δεν ήξερε αν η καταιγίδα είχε σταματήσει, ή αν τώρα ξεκινούσε...