ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που γενικότερα δεν μπορεσατε να ξεχάσετε; Αν ναι, αν θέλετε μοιραστείτε εδώ την ιστορία σας. Είτε είναι μεγάλη είτε μικρή. Μου αρέσουν γενικά οι ιστορίες. Διότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία. Εγω ας πούμε 2 άτομα μόνο δεν μπόρεσα να ξεχάσω.. Την δασκάλα μου, που χάρη σε αυτήν είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Την έχασα όταν ήμουν 11 χρόνων, από καρκίνο στο συκώτι. Την θεωρούσα σαν 2η μητέρα μου. Περνούσα πολλές ώρες στο σπίτι της.. Μου έκανε μαθήματα λογοθεραπειας. Εκτός από τα μαθήματα, παίζαμε αρκετά μαζί. Αγαπούσε τα παιδιά. Τα θεωρούσε σαν δικά της. Μα περισσότερο είχε αδυναμία σε μένα διότι ήμουν δύσκολο παιδί τότε και φρόντισε όσο καλύτερα μπορούσε να μου τα μάθει όλα. Ηθελε να μάθω τα πάντα. Ακόμη και πριν πεθάνει, μου άφησε μια φωτογραφία με τον παράδεισο και την κόλαση και από πίσω μου εξήγησε τι ήταν αυτή η εικόνα και στο τέλος έγραφε "Να με θυμάσαι. Σε λατρεύω".Ακόμη και σήμερα στα 26 μου, μερικές φορές όταν τη σκέφτομαι, κλαίω...Αν και δεν την έχω ζήσει πολυ, είχε καταφέρει με κάποιο τρόπο να αγγίξει την καρδιά μου. Έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση μέσα μου. Το 2ο άτομο ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Ειμασταν ερωτευμένοι όταν ήμασταν στα 18 και οι δύο. Παρά τα αρκετά λάθη που είχαμε κάνει και οι δύο, πόσο μάλλον τα περισσότερα λάθη ήταν τα δικά μου, δεν τον έχω ξεχάσει μέχρι σήμερα. Ήταν ο μόνος που μου είχε φερθεί τόσο καλά. Νομίζω ήταν ο καλύτερος άντρας που είχα γνωρίσει. Αν δεν φοβόμουν τόσο κάποτε στο να παραδεχτώ/πιστέψω ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που μπορούσε πραγματικά να με κάνει ευτυχισμένη, ότι αυτό που υπήρχε ανάμεσα μας ήταν αληθινό, ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Είχα τόσα προβλήματα, είχα ανασφάλειες και χίλια αλλά πράγματα που όλα αυτά με εμπόδισαν από το να ειμαι χαρούμενη.Αν είχα καταφέρει νωρίτερα να τα βρω με τον εαυτό μου, θα ήταν αλλιώς. Νομίζω ότι τον είχα απογοητεύσει οικτρά. Παλιότερα όταν τον σκεφτόμουν, έκλαιγα με λυγμούς διότι μου έλειπε πάρα πολύ. Τώρα πλέον όταν τον σκέφτομαι, απλα με πιάνει μια νοσταλγία. Δεν ξανά έκανα από τότε σχέση διότι κανένας άλλος μετά από αυτόν δεν κατάφερε να αγγίξει τη καρδιά μου.Νομίζω ότι πλέον δεν μου κρατάει κακία. Μου στέλνει χρόνια πολλά στα γενέθλια μου, γελάει με κάτι αστεία που αναρτώ. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο άτομο που ήξερα τότε αλλα πάντα θα του είμαι ευγνώμων. Ίσως να μην ήμουν η καλύτερη γυναίκα που είχε, όμως ο,τι ένιωσα για αυτόν ήταν δυνατό, τα συναισθήματα μας ήταν αμοιβαία. Νιώθω απλά τυχερή που είχε μπει στη ζωή μου κάποιος σαν κι αυτόν, ακόμη κι αν μου λείπει πολύ μέχρι τώρα.. Συγνώμη αν σας κούρασα απλά ήθελα να το πω κάπου. Καλό σας βράδυ!