ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για ποιον λόγο τόσοι άνθρωποι γράφουν ότι δεν έχουν παρέα; Από την μία χαίρομαι που τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη. Καταλαβαίνω απόλυτα το συναίσθημα του να θες να βγεις, να διασκεδάσεις και να μην έχεις άνθρωπο... Και η πλάκα είναι ότι έχω και τους γονείς μου οι οποίοι έχουν μείνει στην δεκαετία του '50, ότι θα βγεις και σε περιμένουν σε ένα ''καφενείο'' να πεις τα νέα σου. Ειδικά η μητέρα μου, συνέχεια μου λέει ότι εγώ φταίω που έχω μείνει μόνη, ότι δεν προσπαθώ να κάνω γνωριμίες, λες και πρέπει να βάλω το πιστόλι στον κρόταφο για να έχω μια γνωριμία. Πιο πολύ κακό μού κάνει γιατί βλέπω κι εγώ η ίδια την κατάστασή μου και με αγχώνει περισσότερο. Περιττό να σας πω ότι δουλεύω σε χωριό (με όλα τα καλά και τα κακά της επαρχίας), μακριά από την πόλη μου, χωρίς συναδέλφους και γενικά έχω κλειστεί σε αυτό το κομμάτι. Είχα δύο φίλες, η μία μόνο φίλη δεν ήταν και μια άλλη, η οποία απομακρύνθηκε από όλους γενικότερα. Έγινε πραγματικά τόσο δύσκολο να έχεις μια παρέα;