ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε το εχω πει ποτε σε κανέναν... ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.Τις πρωινες ωρες το αγορι μου φεύγει για δουλεια, εγω μολις ξυπναω δεν εχω παρεα, και γενικα δεν εχω παρεες, περα απτο σκυλο μου... Ζουμε σε μια επαρχιακη πολη,οπου εγω ερθει απο αλλο μερος, μολις ηρθα επεσα με τα μουτρα στη δουλεια, οποτε δεν ειχα χρονο για φιλιες. Δεν το εφερναν και τα πράγματα να κανω φιλες. Το αγορι μου έχει καποιες παρεες αλλα εντελως τυπικες. Μια στο τοσο, παμε καθομαστε, φεύγουμε δεν συζηταμε πολλα πολλα. Και κυριως ειναι αντρες, οποτε οπως καταλαβενετε δε μπορω και να θελω να κανω παρεα με εναν αντρα, όπως θα εκανα με μια κοπελα. Πιανω τον εαυτο μου και μιλαω μονη μου. Ξυπναω το πρωι, φτιαχνω καφε και συζηταω πραγματα, παραπονα μου, ανησυχιες μου, κανω κανονικο διαλογο μονη μου... Σκεφτομαι στο μυαλο μου τι θα που απανταγε καποιος αν ηταν εκει και συνεχιζω. Στην αρχή δεν εδινα σημασια... Τονσκεφτομουν ποτε ποτε αλλα μετα δεν ανησυχησα ιδιαιτερα. Σημερα συνειδητοποίησα οτι μιλαω μονη μου για 2 ωρες σιγουρα...Λετε ναναι τρελα? Ανησυχησα λίγο για μια στιγμή. Παρολα αυτα με κανει και νιωθω ωραια αυτο το πραγμα. Σα να πνιγω λιγο τη μοναξια μου... Με πιανει η μελαγχολία της παρεας κανονικα και σίγουρα θα προτιμουσα να τα λεω σε εναν ανθρωπο αντι να τα λεω στο τοιχο, αλλα εφοσον δεν μπορω να το κανω αυτο μου καλύπτει καπως το κενο το να μιλαω μονη μου...Τι γνωμη εχετε για αυτο? Θα εκτιμησω καθε απαντηση σας.