ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημαίνει ευθυνη. Σημαίνει να λειτουργεις ως παραδειγμα προς μιμηση για εναν ανθρωπο που σε εχει καλως η κακώς ως πρότυπο. Σημαινει να αγαπας τον εαυτο σου για να του δωσεις παραδειγμα να αγαπα τον εαυτο του. Σημαινει να μπορεις να του προσφερεις βοηθεια ηθικη, συναισθηματικη (κυριως) οταν σε εχει αναγκη. Σημαινει να προσπαθεις να του ομορφύνεις τον κοσμο. Μετραω πεντε χρονια πλεον, με τη μανα μου σε απαισια κατασταση. Μια μανα-βασανο που δεν μου εμαθε ποτε πως να με αγαπω παρα μονο εμπρακτα μου εμαθε : πως να μην καταφέρω τιποτα στη ζωη μου, πως να εξαρτωμαι απο τους αλλους, πως να ειμαι υποταγμενη και δουλα απεναντι σε ολους, πως να ειμαι οσο πιο ατιμελητη και ασχημη γινεται, πως να καυχιεμαι χωρις ουσιαστικα να κανω κατι. Αυτα μου εμαθε. Και καθε μερα αγωνιζομαι για να τα ανατρεπω. Και ειναι τοσο δυσκολα. ΟΛΑ. Ειναι δυσκολο ο άνθρωπος που αγαπας περισσοτερο σε όλη σου τη ζωη, ο ανθρωπος που εχεις στηριγμα να παθαινει εδω και πεντε χρονια αυτη τη μεταλλαξη. Και να μη θελει να ακουσει κανεναν. Να μη θελει να σωθει. Να μη θελει να κανει κατι καλυτερο ουτε για εκεινη ουτε για το παιδι της. Να μην έχει συναισθηση του ποσο επηρεαζει ολοκληρη την οικογενεια. Μια δυστυχισμενη και αφημενη μανα. Προσπαθω καθε μερα να ξεφυγω απο αυτήν την θλίψη. Καθε φορα που βγαινω απο το σπιτι νιωθω πως αναπνεω για πρώτη φορα, πως μπορω να καταφερω τα παντα. Πως ειμαι ικανή να πραγματοποιήσω τα ονειρα μου. Καθε φορα που επιστρεφω, και την βλεπω στην κλασικη θεση, καθισμενη , καπνίζοντας με σκυμμένο το κεφαλι και με τον καφε αγκαλια, τελειως ατιμελητη και σε χαλια κατασταση απλα διαλυομαι. Πνιγομαι. Νιωθω οτι δεν μπορω να πετυχω τιποτα. Οτι ολα ειναι ενας φαυλος κυκλος. Οτι οσο και αν προσπαθήσω δε θα καταφερω τιποτα. Οτι γεννηθηκα για να ειμαι δυστυχισμενη. Ότι ενας δυστυχισμενος ανθρωπος με γεννησε απλα για να νιωσει οτι πετυχε κάτι, απλα για να αντλησει ολη του τη ζωη απο εμενα. Απίστευτο βαρος. Πως να βγω εξω και να νιωσω σεξι η θελκτικη οταν η εικονα που βλεπω ειναι αυτη; Οταν ο εγκεφαλος μου μου την κανει ριπλει ενα εκατομμυριο φορες; Ναι προσπαθώ. Ναι πηγα σε ψυχολογο. Και; τι; ... Μπορει ο ψυχολογος να μου αλλαξει προσλαμβανουσες; Οχι. Μπορω εγω; Είμαι εφηβη ακομα. Οχι Βγαινω εξω και εχω μια μονιμη μελαγχολια στα ματια. Και ας προσπαθω να υποκριθω οτι είμαι καλα. Αυτη η μελαγχολια δε θα φυγει απο οτι φαίνεται. Εγω τοσες πληγες μεσα μου και εχω αναγκη να θεραπευτω. Δεν αντεχω αλλο. Βλεπω κοσμο και αναρωτιουνται γιατι δεν εχω πετυχει ακομα στοχους που αντικειμενικά ειναι ευκολοι. Το πιστευετε οτι εχω λιγα κιλα να χασω, εχω κανει εκατομμυρια φορες Διατροφή και γυμναστικη και παρολα αυτα τζιφος; Νιωθω βαρος εδω. Δεν ξερω πως να το περιγράψω. Καθε φορα που φευγω για διακοπες η για σεμινάρια και παω σε αλλη πολη τοτε αδυνατιζω με ευκολια χωρις να κανω τιποτα διαφορετικο. Το επιπεδο του αγχους μου εδω και της αρνητιλας χτυπαει κοκκινο. Προσπαθω. Αγωνιζομαι. Πεφτω πάντα. Ξανασηκωνομαι. Δεν ξέρω γιατι το γραφω αυτο. Απλα δεν εχω πλέον που να τα πω. Κανεις δεν με καταλαβαινει. (Για πάντα καταραμενη)