ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι μεγαλη λεξη το μισω και δεν νομιζω πως το λεω με την κανονικη του την εννοια αλλα δεν μπορω να περιγράψω το ποσο πολυ εκνευρίζομαι που ζουμε κατω απο την ιδια στέγη. Καθε φορα που την βλεπω μπροςτα μου μου θυμιζει ολα τα ασχημα χρονια που πέρασα εξαιτίας του αρρώστου μυαλού της και καθε φορα που ακουω την φωνή της θελω να τα σπάσω ολα. Προσπαθω να ειμαι ηρεμη, να διχνω κατανόηση για το προβλημα της και να υπενθυμίζω στον εαυτο μου οτι τοσα ξερει,τοσα κανει αλλα ειναι μεγαλη η πληγή και δεν κλείνει.. Αισθάνομαι απαισια που νιωθω ετσι για την ιδια μου την μανα και ευχομαι να μπορουσα να βγαλω αυτες τις σκεψεις απο μεσα μου αλλα δεν μπορω.. Κουράστηκα να προσποιούμαι οτι ολα ειναι καλα οταν δεν ειναι και να ανέχομαι. Ευχομαι να τα παω καλα με τις σπουδαίς μου και οσο πιο γρηγορα γινεται να φύγω. Ο πόνος της ειναι επώδυνος πραγματικα και δεν αντεχω αλλο να τον αντικρίζω καθημερινά. Γαμωτο ρε. Τι τραβάμε και εμεις επειδη αυτοι αποφασίσανε οτι ήρθε η ωρα να κανουνε παιδάκια και χαρούλες. Δεν κανουνε ενα reality check ολοι πριν αποφασίσουν να γίνουν γονεις να δούνε αν πρεπει!