ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγορι μου εφυγε για δουλεια σε μια κατασκήνωση ομαδαρχης.. θα μενει εκει καθώς του παρεχουν διαμονη.. η απόσταση απο το μερος που μενω είναι κανενα τέταρτο με το αμαξι και επειδη δεν θελει να δινει σε βενζινες αποφασισε να μενει εκει...εγω πηγαινω συχνά να τον βλέπω γιατι διπλα εχει ενα μπαρακι .εκει ερχεται και αυτος κανουμε μπάνιο και τρωμε... Ομως θελω να εξομολογηθω οτι ζηλευω πολυ. Ολες οι σερβιτόρες τον ξέρουν.. Τον χαιρετάνε και μια προχθες του ειπε οτι "τι καλα περασαμε προχθες με το παρεακι ρε συ Γ." Εγω ομως δεν ηξερα τιποτα.... δεν μου είχε πει οτι ερχονται οι σερβιτόρες εκει που μενουν ο δικος.μου και αλλοι συνάδελφοι..ο φιλος μου είναι καποια βραδια τυπικός..δεν μου λεει πολλα και πολλές φορες εχει τύχει να με αφησει χωρίς καληνύχτα... μπροστα σε αυτες δεν δειχνει συναισθήματα. Για το προσωπο μου...Πώς να το διαχειριστώ αυτο? Που φοβαμαι Μηπως του κολλανε? Ειναι ομορφος, και πολυ καλο παιδι.. τον λατρευω αλλα ειμαι.χάλια απο τοτε που ξεκίνησε στη κατασκήνωση...ξερω οτι δεν μπορω να τον πιεσω εφοσον είναι η δουλειά του και τις προαλλες δοκιμασα να τον αφήσω για δυο μέρες χωρίς να στειλω καποιο μηνυμα. Ε δεν έστειλε ουτε αυτος.έπρεπε εγω να ξαναεπικοινωνησω....φοβαμαι να τον χασω..