ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και δεν μου λείπεις απλά. Πέντε μήνες τώρα τα χω παίξει. Μου λείπει που πηγαίναμε παντού μαζί. Κάναμε τα πάντα. Με έπαιρνες τηλέφωνο ό, τι ώρα και να ήταν και έτρεχα να το σηκώσω. Ας μου έλεγες ό,τι ήθελες. Από το πως πήγε η δουλειά μέχρι πως με αγαπάς ή έλα να δούμε ταινία στις 4 το πρωί ή οποιαδήποτε άλλη ώρα και εγώ ερχόμουν και έπαιρνα πάντα τα αγαπημένα σου poppers με τυρί ή δύο τυλιχτά κεμπάπ με απ' όλα χωρίς πατάτες. Και αφού βλέπαμε 3-4 ταινίες με τον Τζόνυ Ντεπ αγκαλιά, κατά τις 5 το πρωί πηγαίναμε για ύπνο αφού μας είχε πιάσει πρώτα νευρικό γέλιο για κανά μισάωρο. Και μετά δουλειά. Και σου έκανα ή μου έκανες παρέα στη δουλειά όποτε μπορούσαμε. Και μετά φεύγαμε και αποχωριζόμασταν γιατί έπρεπε να πάω για λίγο σπίτι. Και άπειρα βράδια σκεφτόμουν "γιατί να μην είμαστε κάθε βράδυ μαζι;;". Αλλά ήξερα την επόμενη μέρα πάλι θα σε έβλεπα. Οπότε ήταν υποφερτό. Και όσο πήγαινε σε αγαπούσα όλο και πιο πολύ. Και σε αγαπάω ακόμα. Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Δεν ξέρω μέχρι πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η αγάπη-συγγνώμη η λατρεία μου- για σένα. Δεν πολυπίστευα στον έρωτα. Και όμως με σένα το έζησα και το ζω κάθε μέρα. Ακόμα και όταν τσακωνόμασταν για γελοίους λόγους. Ακόμα και όταν κλείναμε μαζί τα εισιτήρια να φύγεις από Ελλάδα για δουλειά σκεφτόμουν πότε θα έρθω να σε βρω. Πριν καλά καλά φύγεις. Και τώρα που έχω να σε δω τόσο καιρό έχω αρχίσει πλέον να το χάνω. Να ναι καλά δηλαδή η τεχνολογία που μας επιτρέπει να κρατάμε καθημερινή επαφή. Το έβλεπα χαλαρά το θέμα της απόστασης για να κρατηθώ όσο περισσότερο γίνεται. Ως εδώ όμως. Θα έρθω να σε βρω. Θα έρθω να σε βρω ακόμα κι αν χρειαστεί να κοιμάμαι στα σκαλάκια του σπιτιού σου (και δεν έχει καν σκαλάκια να φανταστείς). Θα δούμε ταινίες, θα παίξουμε Spyro στο ps2, θα φτιάξουμε το φαγητό που σου αρέσει, θα κοιμηθούμε αγκαλιά και αφού σε χορτάσω έστω για λίγο τότε μπορείς, αν θέλεις, να με διώξεις...