ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

νιωθω μια μιζερια, μια μοναξια κι οτι δεν εχω κανεναν. και νιωθω και τυψεις γιατι θεωρω πως ειμαι αχαριστος ανθρωπος. καποτε το οτι τα παιδια στην αφρικη πεινανε, με εκανε να συνελθω και να εκτιμησω αυτα που εχω, αλλα τωρα φοβαμαι περισσοτερο για το καλομαθημενο παιδι στην ελλαδα (εμενα) που δεν εχει ιδεα για το μελλον του και ολος ο κοσμος του εχει ερθει αναποδα. δεν εχω δουλεια, ελαχιστους φιλους που δεν βλεπω ποτε, γιατι ας πουμε εχουν μια δουλεια (δουλεια θεωρειται αν πληρωνεσαι η οχι; αν οχι, τοτε κι εγω εχω δουλεια) και γκομενους/γκομενες με τους/τις οποιους/ες συγκατοικουν, δεν εχω ουτε σκυλο, ουτε γατα και το στρωμα μου το βλεπω να γινεται μονο. γυρισα στην ελλαδα γιατι ακουσα οτι η κριση ενωνει τους ανθρωπους και ειχα περισσοτερο αναγκη την παρεα απ᾽τη δουλεια. αλλα τελικα το μονο που εχω καταφερει απο τη μερα της επιστροφης μου, ειναι δω τα απαντα του κιουμπρικ και του λιντς και να μαθω να παιζω μπιριμπα· και να ασχολουμαι με πραγματα που δεν με ενδιεφεραν ποτε. νομιζω οτι εχω ξεχασει τι με ενδιεφερε. και το χειροτερο ειναι οτι δεν με εμπνεει τιποτα εδω για να το ξαναθυμηθω. εχω αλλαξει, εχουν αλλαξει οι αλλοι, ή εχω αρχισει να χαζευω; αχ νομιζω πως νιωθω καλυτερα.